To jeden z pierwszych etapów na drodze do samodzielnego chodzenia. W 4. miesiącu dziecko ułożone na brzuszku, bądź trzymane na rękach, umie samodzielnie utrzymać główkę w pionie. Oprócz tego, 4-miesięczne niemowlę potrafi utrzymać sztywno głowę podczas podciągania za rączki do siedzenia.  Jest to efekt rozwinięcia się mięśni tułowia. Oprócz usztywnienia karku, dziecko potrafi kręcić główką np. podążając wzrokiem za przesuwającym się przedmiotem bądź rozglądając się dookoła. Umiejętność trzymania główki jest dużą zmianą w opiece nad niemowlęciem, rodzice przestają mieć obawy o właściwe trzymanie dziecka i mogą to robić już tylko jedną ręką.

Choć etap wydawania krótkich dźwięków przez niemowlę zaczyna się w okolicach 2. miesiąca, dopiero teraz dziecko zaczyna gaworzyć, czyli wydawać dźwięki artykułowane. Gaworzenie rozpoczyna się wymawianiem pojedynczych sylab, które następnie dziecko zaczyna powtarzać i łączyć, tworząc proste zbitki  (np. baba, dada). Oczywiście powstałe w ten sposób słowa nie mają jeszcze określonego znaczenia, dopiero później nabiorą one dla dziecka sensu.  Mniej więcej w 9. miesiącu możemy liczyć na świadomie wypowiedziane „mama” lub „tata”.

Droga do samodzielnego przekręcenia się dziecka zaczyna się wtedy, gdy maluch leżąc na plecach ćwiczy zginanie i wyprostowywanie uniesionych do góry nóg lub wykonuje tzw. mostek (opierając się na głowie i nogach, wysoko unosi brzuch). Pomagając sobie rękami i nogami próbuje zmienić pozycję, aż w końcu przy silniejszych i bardziej zdecydowanych ruchach udaje mu się przekręcić na drugą stronę. Często ten pierwszy raz wywołuje u dziecka płacz, bo nagła zmiana pozycji może je wystraszyć. W 6. miesiącu dziecko zazwyczaj już bez problemu, jednym ruchem potrafi przekręcić się z pleców na brzuch i z powrotem.

Chociaż dziecko już w 4. miesiącu potrafi utrzymać lekki przedmiot w rączce, to jednak nie robi tego jeszcze fachowo. Często uderza się zabawką, czasem nie potrafi trafić nią do buzi albo wypada mu ona  w trakcie podnoszenia. Prawidłowe chwytanie podawanej zabawki kształtuje się dopiero u półrocznego dziecka. Dziecko chwyta przedmiot dłonią i kciukiem, czyli w sposób zapewniający dłuższe utrzymanie rzeczy w rączce. Panuje również nad swoimi dłońmi i umie sprawniej przechwycić zabawkę i bawić się nią nie uderzając się. Świetnie wychodzi mu też sztuka przekładania przedmiotu z jednej rączki do drugiej, a także wkładania zabawek do buzi.

Półroczne dziecko dzięki sprawnym mięśniom karku i rąk, potrafi chwycić za wyciągnięte do niego dłonie bądź szczebelki i przyciągnąć się do nich, przechodząc do pozycji siedzącej. Ten etap rozwoju jest nie tylko radosnym wydarzeniem dla rodziców, ale sprawia też mnóstwo radości samym dzieciom. Gdy tylko się tego nauczą, stanie się to ich ulubioną pozycją obserwacyjną. Na początku nauki siedzenia dzieci potrzebują podparcia. Samodzielnie , bez ryzyka przewrócenia się do tyłu nauczą się siedzieć w okolicach końca 7. miesiąca. Zdarza się jednak i tak, że siadać zaczynają dopiero 9-miesięczne niemowlęta. Najważniejsze o czym należy pamiętać jest to, by za wszelką cenę nie przyśpieszać tego etapu, jeśli widzimy, że dziecko nie jest na to gotowe.

To etap przejściowy pomiędzy leżeniem na brzuchu, a raczkowaniem. Początki pełzania polegają na obracaniu się w kółko w pozycji na brzuchu i stopniowe przemieszczanie się. Najpierw dziecko uczy się odpychania rączkami i pełzania do tyłu.  W 8. miesiącu, używając łokci  i rąk potrafi pełzać także do przodu. Reszta ciała jest pociągana dzięki pracy rąk. Dopiero w kolejnych tygodniach dziecko nabywa umiejętność wykorzystania także i nóg do sprawniejszego przemieszczania się, a stąd jest już bardzo blisko do podniesienia brzucha i „zaraczkowania”.

Od raczkowania do chodzenia droga niedaleka. Etapem przejściowym jest stanie.  Na początku dziecko wykorzystuje do stania element, którego może się złapać i podciągnąć. Czasem jest to mebel, albo nogi osoby dorosłej. Z każdym dniem wydłuża się czas, jaki dziecko może ustać. W wieku 9. miesięcy, dziecko umie ustać około 30 sekund podtrzymywane za rączki. W wieku 10 miesięcy umie stanąć z pozycji raczkowania, mając coś za podporę. Gdy opanuje umiejętność dłuższego utrzymywania pozycji stojącej, zaczyna modyfikować swoją postawę, podnosząc do góry stopę, stawiając ją z powrotem i przymierzając się do zrobienia kroku w bok.

Pierwsze ruchy w pozycji „na czworaka” są bardzo nieskoordynowane. Jeśli dziecku uda się dojść do pozycji czworaczej, pierwszym problemem staje się dla niego ruszenie z miejsca. Początki bywają bardzo zabawne, dziecko próbując ruszyć,  kołysze się z tyłu do przodu, ale nie potrafiąc zrobić kroku, często zalicza upadek na bok. W większości przypadków pierwszym etapem przemieszczania się na czworakach jest angażowanie do tej czynności samych rąk, które ciągną za sobą resztę ciała. Z czasem dziecko zaczyna unosić w pozycji czworaczej pupę i nabywa umiejętność wykorzystania do przemieszczania się również kolan. Następnie uczy się właściwej koordynacji (na przemian ręka i noga). Już po tygodniu takiego raczkowania, maluch potrafi to robić bezbłędnie i bardzo szybko, często wykorzystując to jako radosną ucieczkę przed rodzicami.

Chodzenie (od 11 miesiąca) Pierwszą fazą chodzenia jest kroczenie w bok. To pierwsza umiejętność, jaką nabywa dziecko zaraz po nauce stania z oparciem. Jeśli ma tylko dobrą podporę (np. łóżeczko ze szczebelkami) potrafi długo bez upadku chodzić wzdłuż mebla. Mając 11 miesięcy zazwyczaj umie używać do chodzenia  do przodu jednej rączki np. trzymając się osoby dorosłej bądź mebli.  Pierwszy samodzielny krok dziecko robi zazwyczaj w okolicach pierwszych urodzin, choć bywa i tak, że ten etap oddala się nawet o kilka miesięcy.  Mniej więcej w tym samym czasie, w którym dziecko robi pierwszy krok, nabywa też umiejętności samodzielnego wstania bez pomocy z pozycji siedzącej. Pierwszą fazą chodzenia jest kroczenie w bok. To pierwsza umiejętność, jaką nabywa dziecko zaraz po nauce stania z oparciem. Jeśli ma tylko dobrą podporę (np. łóżeczko ze szczebelkami) potrafi długo bez upadku chodzić wzdłuż mebla. Mając 11 miesięcy zazwyczaj umie używać do chodzenia  do przodu jednej rączki np. trzymając się osoby dorosłej bądź mebli.  Pierwszy samodzielny krok dziecko robi zazwyczaj w okolicach pierwszych urodzin, choć bywa i tak, że ten etap oddala się nawet o kilka miesięcy.  Mniej więcej w tym samym czasie, w którym dziecko robi pierwszy krok, nabywa też umiejętności samodzielnego wstania bez pomocy z pozycji siedzącej.