Nieplanowana ciąża: cieszyć się czy nie?

Nieplanowana ciąża to zawsze szok dla obojga rodziców. Wtedy powstaje jedno pytanie: cieszyć się czy nie? "Stan małżeński zdecydowanie mi odpowiada. Jak dobrze razem zasypiać, a budząc się, mieć swojego faceta na wyciągnięcie ręki! Nie mieliśmy jeszcze ani jednej poważnej kłótni. Arek nie rozrzuca brudnych skarpetek, a ja dbam, żeby w porę znalazł w szafie czyste. On rano parzy kawę, ja wkładam naczynia do zmywarki... Jest bosko – jedna rzecz tylko mnie drażni: zapach jego wody toaletowej, kiedy rano wchodzę do łazienki. Czy to naprawdę ja ją wybierałam? Jest paskudna – dzisiaj o mało mnie nie zemdliło."

Spis treści

1. Nieplanowana ciąża: to nie przestępstwo
2. Nieplanowana ciąża: odrazu powiedz o ciąży w pracy
3. Polecamy wideo: Czy jestem w ciąży? Objawy ciąży

No tak – dwie kreski na teście, i wszystko jasne. Nieplanowana ciąża - jestem zdruzgotana. Mieliśmy jeszcze poczekać, nacieszyć się sobą... No i cieszyliśmy się, tyle że trochę zbyt intensywnie. Arek zrobił wielkie oczy, a na czole wystąpiły mu kropelki potu. Właściwie powinnam go rozumieć – sama też nie jestem zachwycona – ale jego paniczna reakcja rozwścieczyła mnie. „Czy to coś złego, że będziemy mieli dziecko? Chyba nie masz żadnych innych zobowiązań, kochanie?” – powiedziałam lodowatym tonem. Obraził się.

>> Czytaj także: Nieplanowana ciąża: nieplanowane mniej kochane? >>

Nieplanowana ciąża: to nie przestępstwo

Byłam w kadrach podstemplować książeczkę ubezpieczeniową. Szefowa kadr rzuciła od niechcenia: – I co, sprawdzamy się? Skąd ona może wiedzieć? USG w oczach ma czy co? Trzy miesiące minęło od ślubu, to zaraz muszę być w ciąży? (niby jestem, ale co to ma do rzeczy?). Odchrząknęłam i wycedziłam przez zęby: – Pani Grażynko, nawet samochód powinien mieć przegląd raz w roku. Nie wzięła mi chyba tego za złe, bo roześmiała się perliście.

Wizyta u ginekologa: potwierdził moje podejrzenia, po czym założył mi kartę ciąży. I dopiero kiedy tak siedziałam po drugiej stronie jego biurka i odpowiadałam na pytania, zrobiło mi się gorąco. Ta cała biurokracja uświadomiła mi, w co się wkręciłam. Że teraz nie ma już odwrotu. Musiałam mieć żałosną minę, bo doktor spojrzał na mnie tak jakoś czujnie i zapytał, czy wszystko w porządku? – No taaak... tylko... Doktor patrzył pytająco. – Czy to dobrze, że będę miała dziecko? – wypaliłam bez sensu. – Ależ oczywiście, droga pani. Czas najwyższy, niedługo stuknie pani trzydziestka! No, nareszcie się ktoś ucieszył. Powściągliwie, jak to mój doktor, ale jednak!

Dziwne, ale ten argument mojego doktorka ciągle chodzi mi po głowie. Pewnie chciał mi powiedzieć, że za chwilę będę już zbyt sędziwa, żeby bezpiecznie urodzić dziecko. Albo że mogłabym mieć kłopoty z zajściem w ciążę. Ci ginekolodzy tacy są – chcieliby, żeby człowiek miał dziecko zaraz po maturze. Ale ja tego problemu z rozmnażaniem się mieć nie będę, bo najwyraźniej należę do tych kobiet, którym wystarczy, że zawieje wiatr od koszar (jak mawiała moja babcia). Przyszło mi natomiast do głowy coś innego: gdybym miała dziecko za pięć lat, to w chwili, gdy ono zdawałoby maturę, ja byłabym zrzędzącą, nadopiekuńczą paniusią po pięćdziesiątce! Brrr... okropna wizja. To już naprawdę wolę je mieć teraz, dopóki mam szansę złapać jakiś kontakt z młodzieżą!

>> Sprawdź też: Nieplanowana ciąża - czy mogłaś zaszkodzić swojemu dziecku? >>

Nieplanowana ciąża: odrazu powiedz o ciąży w pracy

Zdobyłam się na odwagę i powiedziałam szefowej. – Czekałam, kiedy mi pani powie – ona na to. Zamurowało mnie. – Być w ciąży to nie przestępstwo, pani Aniu, to najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. Liczyłam się z tym, poradzimy sobie, a pani sobie spokojnie urodzi. – Naprawdę? – bąknęłam. – Może mi pani wierzyć, sama urodziłam trójkę. – Ale mi ulżyło! A kiedy wychodziłam z pracy, na dole czekał na mnie Arek z wielkim bukietem róż. Najwyraźniej mój mężczyzna postanowił przestać się dąsać z powodu faktów dokonanych (w końcu także przez niego). Czyż życie nie jest piękne?

Zadzwoniłam do mamy. Bardzo się przejęła, chciała zaraz do nas jechać z drugiego końca Polski. Uświadomiłam jej, że mam przecież męża i to on powinien się mną opiekować. A już mój tata przeszedł samego siebie – na wieść, że zostanie dziadkiem, jęknął: biedna Ania! Stanowczo moi rodzice są nazbyt opiekuńczy.

Polecamy wideo: Czy jestem w ciąży? Objawy ciąży