Spis treści
- Akita inu: wygląd
- Akita amerykańska: wygląd
- Akita inu: charakter
- Pielęgnacja psów Akita
- Akita inu: dieta
- Akita: choroby
- Czy warto mieć Akitę?
Akita (akita inu) to japońska rasa psów, której historia liczy - wedle różnych źródeł - nawet pięć tysięcy lat. Dalecy przodkowie Akity, psy w typie szpica torfowego, znanego już w czasach neolitu przybyli do Japonii wraz z osadnikami około 15 tys. lat p.n.e.
Na skutek krzyżówek tychże szpiców z lokalnymi psami powstała nieistniejąca już rasa nippon inu, bezpośredniego przodka znanych nam współcześnie psów rasy Akita.
Pierwsze wzmianki o psach tej rasy liczą sobie 5 tysięcy lat. W źródłach późniejszych można znaleźć informacje, że Akita towarzyszyły samurajom i były wykorzystywane do polowań, a w średniowieczu również do walk psów.
Wierzono, że przynoszą szczęście i dostatek, były też oznaką wysokiego statusu społecznego - dlatego na własność posiadać je mogli wyłącznie arystokraci.
W 1931 roku japońskie Ministerstwo Wychowania uznało rasę Akita za dziedzictwo kulturowe, a w 1938 roku powstał oficjalny wzorzec rasy.
W latach 70. XX wieku pierwsze psy Akita trafiły do Ameryki, gdzie zaczęto je hodować nie zwracając uwagi na tradycyjne japońskie wzorce, w efekcie czego wykształciła się odrębna rasa: Akita amerykański.
Akita inu: wygląd
Akita ma pewne charakterystyczne cechy, które wyróżniają te psy spośród innych ras.
- Ma silną budowę, umięśnione ciało, prosty grzbiet, wysoko osadzony ogon. Wysokość samca w kłębie dochodzi do 70 cm, a suki przekracza 60 cm. Waga to 30-50 kg. Psy wyraźnie różnią się od suk wyglądem.
- Głowa ma kształt klina, z szerokim klinem, mocną, zwężającą się kufą. Dzięki uniesionym kącikom oczu i nachylonym uszom psy te mają orientalne rysy.
- Psy te nie mają sierści: ich okrywa włosa jest gruba, składa się z miękkiego twardego podszerstka i prostego włosa.
- Ich umaszczenie nie jest jednolite: Akita mogą być białe, pręgowane, w kolorze sezamu (czerwona sierść z czarnymi końcówkami), rude (czerwone). Każde umaszczenie, prócz białego, musi mieć tzw. urajiro, czyli białe włosy w pewnych miejscach ciała: po bokach kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogona, a także po wewnętrznej części kończyn.
Akita amerykańska: wygląd
Akita amerykańska jest ciut większa i cięższa, niż Akita Inu. Ma bardziej masywny tułów i głowę, ma też większe uszy i zgryz.
Podszerstek może mieć inny kolor, niż włos okrywowy.
Dopuszczalna jest również tzw. czarna maska na kufie (w przypadku Akita Inu jest to wada).
Psy rasy Akita Amerykańska mogą mieć też inne umaszczenie: płowe, białe, łaciate, rude (czerwone), a także pręgowane.
Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w Japonii, gdzie po raz pierwszy zaczęto oficjalnie hodować te psy. Słowo "inu" po japońsku oznacza po prostu psa.
Akita inu: charakter
O psach rasy Akita mówi się różnie. Niektórzy właściciele mają z nimi same dobre doświadczenia, inni wręcz przeciwnie. Rasa ta ma bowiem specyficzny charakter i usposobienie.
Akity są bardzo wytrzymałe, co potwierdza historia będąca inspiracją dla filmu "Przygoda na Antarktydzie". Otóż w 1957 roku grupa japońskich polarników postanowiła podbić biegun południowy i na wyprawę zabrała 20 psów tej rasy.
Ekspedycję przerwano z powodu złej pogody, a psy wraz z całym sprzętem zostawiono na Antarktydzie. Gdy po trzech latach polarnicy ponownie spróbowali zdobyć biegun, w dawnym obozowisku znaleźli 12 z 20 psów - zdrowych i w dobrej kondycji. By przeżyć, musiały one polować w odległości nawet 100 km od obozu.
Akita jest też niezależny, uparty, ma własne zdanie, trudno go wyszkolić - podporządkuje się tylko osobie, która będzie dlań autorytetem, i która wytresuje go w sposób umiejętny, konsekwentny, ale jednocześnie łagodny.
Może być agresywny, zwłaszcza w stosunku do innych psów oraz obcych osób, które pod nieobecność właściciela wejdą na teren posesji.
O psach Akita mówi się, że wpuści obcego, ale już go nie wypuści. Czyni to z niego doskonałego stróża.
Uchodzi też za symbol psiej wierności. Najbardziej dobitny jej przykład można dziś obejrzeć na tokijskim dworcu Shibuya, gdzie stoi pomnik psa Akita imieniem Hachiko. Pies ten co wieczór, dokładnie o godzinie 18, czekał na dworcu na swojego pana, profesora Uniwersytetu w Tokio, który wracał z pracy zawsze tym samym pociągiem.
Pewnego wieczoru, w 1925 roku, profesor nie wrócił, gdyż zmarł w pracy. Pies czekał przez całą noc, następnego dnia również. Przez kolejne dziewięć lat biegał punktualnie co wieczór na dworzec w nadziei, że pan w końcu przyjedzie.
Kres tym wędrówkom położyła śmierć Hachiko w 1934 r. W tym samym roku postawiono mu pomnik.
Pielęgnacja psów Akita
Psy tej rasy mają gęsty podszerstek, który gubią w dużych ilościach w okresie linienia. Należy je wtedy często i długo wyczesywać za pomocą drucianej szczotki lub zgrzebła.
Jeśli pies mieszka na posesji i często biega po dworze, traci sierść dwa razy do roku przez około trzy tygodnie (wychodzi ona wtedy całymi garściami) - w okresie linienia warto go czesać dwa razy dziennie.
Psy mieszkające w mieszkaniach, które tylko wychodzą na spacer, mogą linieć przez większą część roku, gdyż u nich cykl wymiany włosów może być zaburzony.
Gdy zaobserwujemy, że pies traci włos, również należy wyczesywać go dwa razy dziennie.
W okresach linienia psa warto kąpać w ciepłej wodzie, co stymuluje proces wypadania martwych włosów), dzięki czemu wszystko przebiega szybciej.
Poza okresem wymiany włosów Akita nie wymaga specjalnej pielęgnacji.
Akita inu: dieta
Psy tej rasy mogą dostawać zbilansowaną karmę dla dużych psów lub domowe posiłki (ich ilość należy dostosować do wieku, masy ciała i aktywności fizycznej pupila). Ponieważ Akita mają skłonności do alergii, warto podawać im karmy wysokiej jakości i jednocześnie stosować tylko jeden rodzaj karmy.
Akita potrzebuje ruchu: należy wyprowadzać go minimum trzy razy, z czego przynajmniej dwa razy w ciągu dnia spacer powinien trwać co najmniej 25 minut.
Akita: choroby
Jak każdy pies, tak i Akita, może cierpieć na rozmaite schorzenia, zarówno wrodzone, jak i nabyte. Do jego najczęstszych przypadłości należą:
- ubytek przegrody międzykomorowej serca
- zapalenie gruczołów łojowych
- zespół skórno-naczyniówkowy
- pęcherzyca liściasta
- małoocze
- mikrocytoza krwinek czerwonych
- entropium powiek
- GPRA (Uogólniony postępujący zanik siatkówki)
Czy warto mieć Akitę?
W Polsce ta rasa jest coraz bardziej popularna, warto jednak pamiętać, że nie jest to pies dla każdego.
Akita najlepiej się czuje na otwartej przestrzeni, na przykład w ogrodzie, gdzie może biegać bez przeszkód, ale można go trzymać również w bloku.
Jego właściciel powinien mieć doświadczenie w pracy ze zwierzętami (inaczej to pies może stać się samcem alfa w rodzinie i zupełnie zdominować ludzkich opiekunów).
Szczenię rasy Akita należy odpowiednio socjalizować i wychowywać. Ze względu na swoją siłę i niechęć do innych psów Akita nie może być wyprowadzany przez dzieci lub osoby starsze.
