Berneński pies pasterski (berneńczyk) nazwany został na cześć szwajcarskiego miasta Berno, które pełni rolę formalnej stolicy Szwajcarii, to jednak korzenie rasy sięgają dużo dalej.
Berneńskie psy pasterskie wywodzą się prawdopodobnie od starożytnej rasy psów molosów, spokrewnionych z dogami tybetańskimi. Na teren obecnej Szwajcarii psy te dotarły wraz z legionami rzymskimi.
Istnieją jednak również inne wersje historii Berneńczyków - jedna z nich mówi, że pochodzą bezpośrednio od rasy rdzennych psów szwajcarskich skrzyżowanych tysiące lat temu z dogiem tybetańskim, inna - że ich protoplastami jest wymarła już rasa olbrzymich terierów.
Przez lata psy berneńskie wykorzystywano do stróżowania: pilnowały i wiejskich domostw, i stad wypasających się owiec. Służyły również jako psy pociągowe, ciągnąc wózki ze szwajcarskimi serami.
Obecnie to psy może nie typowo kanapowe (ze względu na swoje gabaryty), lecz na pewno domowe, przyzwyczajone do ludzkiego towarzystwa i ciepła domowego ogniska.
Berneńczyk jest dobrym psem rodzinnym i nadaje się dla osób, które nie lubią siedzieć przed telewizorem. Ze względu na rozmiary i dużą potrzebę przestrzeni najlepiej czuje się w dużym domu z ogródkiem.
Spis treści
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): wygląd
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): temperament i charakter
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): szkolenie
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): żywienie
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): zdrowie i choroby
- Berneński pies pasterski (berneńczyk): pielęgnacja
Berneński pies pasterski (berneńczyk): wygląd
i
W opisach psów tej rasy, które znaleźć można w średniowiecznych księgach klasztornych, mowa jest o zwierzętach olbrzymich, dobrze zbudowanych, najczęściej o czarnej sierści. Kolor ten miał znaczenie: alpejscy wieśniacy wierzyli, że czerń odpędza złe duchy, dlatego właśnie większość psów (nie tylko berneńczyków) miała właśnie ten kolor sierści.
Współczesne psy berneńskie mają długie, błyszczące, proste lub lekko falowane włosy, kruczoczarną maść podstawową, z ciemno brązowo-czerwonym podpalaniem w pewnych miejscach na tułowiu: nad oczami, na policzkach i na klatce piersiowej, a także na kończynach. Na głowie, podgardlu i klatce piersiowej mają zaś białe, symetryczne znaczenia , które na klatce piersiowej układają się w charakterystyczny "kołnierz".
Psy od suk odróżnić można przede wszystkim po rozmiarach: wysokość psów w kłębie sięga nawet 70 cm, wysokość suk zaś - 66 cm.
Przeciętna długość życia berneńczyków to 8-10 lat, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 2,5 roku.
Berneński pies pasterski (berneńczyk): temperament i charakter
Psy tej rasy są towarzyskie i zrównoważone. W wieku szczenięcym jak wszystkie szczeniaki są żywiołowe i trudno im usiedzieć dłużej w jednym miejscu. Z wiekiem jednak stają się coraz spokojniejsze.
Łatwo podporządkowują się opiekunom i nie usiłują przejąć nad nimi kontroli, jednak zdarzają się psy, które ze względu na brak zdyscyplinowania potrzebują bardziej doświadczonego opiekuna.
Nie lubią samotności, dlatego nie powinno się zostawiać ich bez opieki na dłuższy czas.
Muszą mieć wokół siebie dużo przestrzeni, dlatego nie wolno trzymać ich w kojcu. Wymagają sporej dawki ruchu - nawet kilka godzin spaceru - gdyż niewybiegane, mogą psocić w domu, usiłując spożytkować nadmiar energii.
Są czujne, wobec obcych zwykle zachowują dystans - chyba, że wyczują, że są to osoby chętnie widziane przez właścicieli.
Tolerują inne zwierzęta.
Łatwo dogadują się z dziećmi, gdyż są bardzo cierpliwe i odporne na nadmiar czułości, jednak warto pamiętać, że dziecko nie powinno samo wychodzić z berneńczykiem na spacer: psy tej rasy są bardzo silne i łatwo mogą przewrócić nawet dziesięciolatka.
Należy też zachować ostrożność, pozwalając kilkulatkowi na zabawę z berneńskim psem pasterskim, gdyż pies ten niechcący może przewrócić lub przygnieść dziecko, co może być bolesne, a nawet groźne.
Berneński pies pasterski (berneńczyk): szkolenie
Psy te są z reguły łagodne, i takiego też traktowania potrzebują. Są bardzo inteligentne, chętnie wykonują komendy i szybko się uczą. By jednak osiągnąć jak najwięcej, szkolenie berneńczyka należy rozpocząć już w wieku szczenięcym i konsekwentnie je kontynuować, właściwie motywując psa.
Krzyk i ostre traktowanie sprawi, że pies straci zaufanie do właściciela. Dużo lepsze będą nagrody: zabawa, smakołyk, nowa zabawka. Osoby, które nie mają doświadczenia w szkoleniu psów, powinny skorzystać z zajęć w psim przedszkolu.
Jak najczęściej warto też przyzwyczajać zwierzę do sytuacji, z którymi może się stykać: kontakt z innymi zwierzętami, poznawanie ruchliwych, głośnych miejsc sprawią, że zwierzę łatwo się będzie socjalizować. Od początku psa trzeba też przyzwyczajać do zabiegów pielęgnacyjnych.
Berneński pies pasterski (berneńczyk): żywienie
Berneńczyki potrzebują sporo pokarmu, jednak mają skłonności do tycia, dlatego ilość karmy należy dostosować do trybu życia psa. Najzdrowsze są karmy dla dużych raz z dodatkiem glukozaminy i chondroityny.
Jeśli przygotowujemy posiłki samodzielnie, należy dodawać do niego przepisane przez weterynarza preparaty wspierające stawy i kości. Pies powinien jadać dwa razy dziennie, a między posiłkami nie dostawać przekąsek.
Berneński pies pasterski (berneńczyk): zdrowie i choroby
Berneński pies pasterski jest przyzwyczajony do złej pogody: mrozu, wiatru, śniegu i typowych dla wysokich gór nagłych zmian temperatur. Jednak psy tej rasy wychowywane w cieplarnianych warunkach mogą źle znosić wilgoć, a także upały.
W gorące dni muszą mieć stały dostęp do wody i możliwość odpoczynku w cieniu.
Berneńczyki nie żyją długo: rzadko który pies tej rasy dożywa kilkunastu lat.
Często chorują na dysplazję stawów biodrowych oraz na nowotwory i choroby autoimmunologiczne - najczęstsza to histiocytoza, w trakcie której komórki układu odpornościowego rozrastają się w niekontrolowany sposób, a następnie gromadzą w narządach i tkankach, powoli prowadząc do ich niewydolności.
Inne z typowych dla berneńczyków schorzeń to m.in. naczyniakomięsak krwionośny oraz mastocytoma.
Berneński pies pasterski (berneńczyk): pielęgnacja
Berneńskie psy pasterskie nie potrzebują specjalistycznej pielęgnacji, jednak dbałość o nie może nie być łatwa ze względu na rozmiary psa.
Jeśli pies spędza większość czasu w domu, linieje przez cały rok, jeśli przebywa głównie na dworze, gubi włosy dwa razy do roku: wiosną i jesienią. W okresie linienia psa należy czesać dwa-trzy razy w tygodniu, dokładnie rozczesując zwłaszcza miejsca, w których mogą tworzyć się kołtuny: za uszami, na ogonie, na szyi. Każdorazowo po spacerze warto przejrzeć sierść i usunąć zeń rzepy, czy resztki traw.
W miarę potrzeby należy psa wykąpać, rozczesując włosy i przez kąpielą, i po dokładnym ich wysuszeniu suszarką (inaczej będą schły długo i brzydko się ułożą). Do tego celu najlepsze są szampony dla psów długowłosych. Po spłukaniu szamponu na włosy można nałożyć specjalistyczny balsam, który ułatwi ich późniejsze rozczesywanie.
Berneńczykom często trzeba też wycinać sierść między opuszkami łap, skracać pazury (jeśli nie ścierają się same), a także sprawdzać stan uszu i czyścić je w miarę potrzeby wilgotnym wacikiem.
Polecany artykuł:
- Cane corso italiano: niezawodny stróż i obrońca
- Chihuahua: najmniejsze psy na świecie
- Mops: wygląd, dieta, choroby
- Amstaf (amerykański staffordshire terrier)
- Beagle: ruchliwy rozrabiaka
- Akita: pies samurajów
