Spis treści
- Jamnik – historia rasy
- Jamnik – wygląd
- Jamnik – usposobienie
- Jamnik – zdrowie
- Jamnik – dla kogo ta rasa?
Jamniki to niemiecka rasa psów. W języku niemieckim te psy określa się nazwą „dachshund”, czyli połączeniem dwóch słów: borsuka i psa. Nic dziwnego, zwierzęta te przypominają swoją budową borsuki, ale też świetnie na nie polują. Polska nazwa rasy też nawiązuje do cechy tych psów – jamniki uwielbiają tropić zwierzynę w ich norach. Ich budowa pozwala im na bezproblemowe wciskanie się do każdej leśnej jamy.
Jamnik – historia rasy
Mimo tego, że rasa powstała w Niemczech, przodkowie jamników byli znani już w starożytnym Egipcie. Dowodem na to mają być m. in. rysunki podobnych do jamników psów na ścianach świątyń czy psie posągi z tamtego okresu. Za oficjalne powstanie rasy jednak uważa się średniowiecze, bo to wtedy pojawiły się pierwsze wzmianki na jej temat. Od momentu odkrycia rasy, próbowano jamniki dostosować do odpowiednich warunków pracy. Trzymano je na zewnątrz, by pies adaptował się do chłodnych temperatur, tresowano na towarzyszy polowań. Jamniki pomagały tropić zwierzynę (lisy, borsuki, a nawet dziki) i wypłaszać ją z kryjówek. Choć dziś psy są głównie hodowane na towarzyszy, od czasu do czasu wykorzystuje się je do polowań na lisy.
Jamnik – wygląd
Jamnik to pies niewysoki, o krótkich łapach i długim korpusie. Osiąga wzrost maksymalnie 25 cm i waży do 10 kilogramów. Pysk psa jest długi, a nos dość duży. Jamnik ma duże przednie łapy, która pomagały mu kiedyś rozkopywać nory. Skóra psa chroniła go od zawsze przed zranieniem – jest ściśle porośnięta twardą sierścią. Wyróżniamy trzy podstawowe odmiany jamników: długowłosą, krótkowłosą, szorstkowłosą. Jest też klasyfikacja według wzrostu – jamniki miniaturowe, standardowe i królicze. Wszystkie jamniki mają długie i opadające uszy. Występują w różnych umaszczeniach. Mogą być jedno- lub wielokolorowe, mogą nawet posiadać plamy. Wyróżniamy jamniki o sierści czerwonej (od miedzi, przez rdzę, aż po ciemny brąz) lub czarnej. Kolory: brązowy i czarny spotyka się najczęściej.
Jamnik – usposobienie
Nie da się jednym słowem określić charakteru jamnika. Z jednej strony to pies spokojny i radosny, z drugiej bardzo uparty i zdystansowany. Niewątpliwie potrzebuje okiełznania, nie zawsze chce słuchać swojego właściciela, na spacerach może się zerwać w pogoni za mniejszym zwierzęciem (np. ptakiem czy myszą). W polowaniach są okrutne, bo uśmiercają schwytaną zdobycz. Jako pies z niską tolerancją wobec obcych osób, może warczeć lub nawet ugryźć. Nie przepada za dziećmi, więc trzeba uważać, by nie zrobił im krzywdy. Co ciekawe odmiany długowłose są spokojniejsze. Dobre wychowanie psa to podstawa, która pozwoli później cieszyć się z posiadania jamnika. Jamniki są znane z lojalności wobec właściciela. Ale również z hałaśliwości, bo pies często szczeka.
Jamnik – zdrowie
Zdrowie jamnika zaburzają najczęściej schorzenia kręgosłupa. Psy mogą cierpieć na tzw. dysk międzykręgowy lub ulegać urazom kręgów czy kończyn. Mogą pojawić się też problemy z oczami lub uszami. Czasem jamniki chorują też na padaczkę, miewają problemy z tarczycą, zębami, alergiami, atopiami czy sercem.
Jamnik – dla kogo ta rasa?
Nieprzewidywalne jamniki wymagają zdecydowanego właściciela, który podda je szkoleniu lub będzie sam w stanie nauczyć psa zasad panujących w domu. To nie jest pies dla osób, które często goszczą u siebie innych ludzi, ani dla tych, którzy przez często szczekającego psa mogą mieć problemy z sąsiadami. Nie zaleca się również brania psa przez rodziny z dziećmi (chyba że charakter psa na to pozwala), bo jamnik nie zdaje sobie sprawy, że wymagają one zupełnie innego traktowania niż dorośli.
