Kiedy możemy się zorientować, że dziecko czuje się przy nas bezpiecznie? Odpowiedź jest prosta - w momentach kryzysowych. Dostrzeżemy to, gdy dziecko, niezależnie od tego czy małe czy duże, czuje się najbardziej bezbronne, być może przestraszone, zawstydzone, z poczuciem winy.
U malucha budowanie poczucia bezpieczeństwa jest znacznie prostsze. Gdy niemowlę jest wytulone, najedzone, przewinięte, czuje się przy rodzicu dobrze. Jednak jego dalsze dzieciństwo to dla rodzica moment sprawdzianu. Właśnie trudne sytuacje, jak popełniane przez dziecko błędy, jego porażki, stanowią dla rodzica swego rodzaj test. To, jak mu podoła, będzie miało wpływ na zaufanie dziecka do rodzica i jego poczucie bezpieczeństwa w przyszłych latach.
Spis treści
- Jak budować poczucie bezpieczeństwa u dziecka?
- Jak zachowuje się dziecko, które ma poczucie bezpieczeństwa?
- Dlaczego dzieci przestają nam ufać?
- Jak mądrze reagować na złe zachowania dziecka?
Polecany artykuł:
Jak budować poczucie bezpieczeństwa u dziecka?
Każdy rodzic chciałby być tą osobą, o której dziecko myśli w pierwszym momencie w chwilach zagubienia, wstydu, czy strachu. Oczywiście nie z perspektywą rychłej kary, tylko dlatego, że to właśnie u rodzica chciałoby szukać wsparcia i pomocy. Nigdy nie zbudujemy poczucia bezpieczeństwa z osobą, przez którą non stop czujemy się oceniani. Aby być dla dziecka ostoją bezpieczeństwa, musimy sprawić, aby wiedziało, że niezależnie od tego, co zrobiło, może z nami otwarcie porozmawiać i że wspólnie znajdziemy rozwiązanie.
Eksperci z wielu dziecin pedagogiki, psychologii, terapii rodzinnej, tworzący platformę edukacyjną Create Kids, stworzyli na swoim Instagramie @create_kids_edu listę sygnałów, które świadczą o tym, że jako rodzic dajesz dziecku odpowiednie wsparcie. Sprawdź, jak jest w twoim przypadku.
Jak zachowuje się dziecko, które ma poczucie bezpieczeństwa?
1. Wierzy, że zasady, które wprowadza rodzic, wynikają z troski i miłości.
2. Gdy ma problem, przychodzi do rodzica po rozwiązanie, zamiast unikać go.
3. Nie boi się okazywania emocji, tych pozytywnych i tych negatywnych, w obecności rodzica.
4. Skupia się na tym, by rodzic zrozumiał jego postępowanie / sytuację, a nie by je ochronił.
5. Próbuje naprawić swoje błędy, prosi o przebaczenie, zamiast ukrywać przed rodzicem złe postępowanie.
6. Potrzebuje dzielić się swoimi radościami i smutkami z rodzicem.
Dlaczego dzieci przestają nam ufać?
Z biegiem lat i trudów wychowawczych, wiele rodzin zatraca dwa główne punkty wymienione przez specjalistów. Część dzieci woli ukrywać swoje nieodpowiednie zachowania, niepowodzenia, czy rozterki przed rodzicami. Unika rodzica w momentach kryzysowych, by zaoszczędzić sobie kary lub spodziewając się zbyt krytycznej oceny.
Dlaczego tak jest? Rzesze ekspertów od lat za ten stan rzeczy winią... kary. W wyniku stosowania kar dzieci przestają się czuć dobrze same ze sobą, ale też w towarzystwie rodzica. Zaczynają widzieć w rodzicach wrogów, a nie przyjaciół i stają się perfekcjonistami w ukrywaniu swoich przewinień.
Jak mądrze reagować na złe zachowania dziecka?
Nie da się przecież wychować dziecka bez kryzysowych momentów. Czym zatem zastąpić system kar? Psychologowie zalecają podejście, które określają mianem pełnego miłości przewodnictwa. Kluczem jest tu akceptacja i dostosowana do wieku dziecka rozmowa, w której skupimy się na nauce poprawnych zachowań, zamiast na potępianiu tych złych.
Rodzic, który daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, nie przyklaskuje wszystkim jego zachowaniom. Ma za to mądre podejście do rozwiązywania problemowych sytuacji. Jak więc reagować na złe zachowania?
- Daj dziecku możliwość poczucia się kochanym i zrozumianym - wysłuchaj, nic nie mówiąc, przytul, daj się wypłakać.
- Dopiero wtedy tłumacz (najkrócej jak to możliwe), że jego zachowanie było złe i daj pomysł na rozwiązanie problemu.
