Inteligencja emocjonalna zwana także ilorazem emocjonalnym bądź EQ to coś, co często umyka uwadze rodziców. Gdy rodzi się dziecko, dbamy o jego rozwój fizyczny i edukacyjny, ale zapominamy wielokrotnie o jego rozwoju społecznym i emocjonalnym. Niesłusznie. Inteligencja emocjonalna bardzo bowiem przydaje się w życiu. Pod jej nazwą kryją się bowiem takie umiejętności jak: radzenie sobie ze stresem, łatwe nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z innymi czy zdolność rozpoznawania nastrojów u innych ludzi. Jak rozpoznać, że nasze dziecko urodziło się z takim darem?
Jakie są cechy inteligencji emocjonalnej?
Dzieci, które urodziły się z wysoką inteligencją emocjonalną wyróżniają się kilkoma cechami w swoim zachowaniu. Według psychologów można je zaobserwować już u dzieci przed 6. rokiem życia. Należą do nich:
- umiejętność rozpoznawania (a później nazywania) własnych i cudzych emocji,
- współodczuwanie stanów emocjonalnych innych osób (empatia),
- sztuka regulowania swoich emocji (tzw. samoregulacja),
- lepsze radzenie sobie ze stresem/sytuacjami kryzysowymi,
- umiejętność podporządkowania emocji swoim celom.
Osoby o wysokim EQ zazwyczaj są bardzo otwarte na innych ludzi, łatwo nawiązują z nimi relacje, są gotowi nieść im pomoc, angażują się w różne inicjatywy społeczne, dobrze radzą sobie w sytuacjach trudnych i konfliktowych. To cechy bardzo przydane i cenne w życiu, niestety nie każdy się z nimi rodzi. Dobra wiadomość jest jednak taka, że można je wytrenować właściwymi postawami rodzicielskimi i na zajęciach grupowych z psychologiem. Warto zacząć, gdy dziecko jest jeszcze małe.
Jak rozwijać inteligencję emocjonalną?
Psycholog Marzena Martyniak, specjalista właśnie w dziedzinie rozwoju inteligencji emocjonalnej w rozmowie z naszym serwisem podkreśla, że pracę na emocjami można już zacząć z 2-3-latkami.
Jak to wygląda w praktyce? Dzieci spotykają się w grupach i poznają grupę emocji. Zwykle te najczęstsze: złość, radość, smutek oraz spokój. W trakcie specjalnych zajęć, ale też w czasie zwykłej zabawy, uczą się je rozróżniać u siebie, rozpoznawać u innych dzieci i stopniować, np. czuję małą lub dużą złość, mały lub wielki smutek. Im dziecko starsze, tym więcej emocji poznaje: stopniowanie polega na wprowadzeniu nowych pojęć, jak gniew, furia itd.
Uczę dzieci, jak zachowywać się, gdy czują np. ogromną radość i jak wyrażać oraz zmniejszać jej intensywność, czyli regulować tę emocję
– tłumaczy Marzena Martyniak.
Jak podkreśla ekspertka, na tej drodze edukacyjnej kluczowa jest jednak także postawa rodziców. To oni na co dzień powinni dawać odpowiedni wzór postaw swoim pociechom. O tym, jak pomóc dziecku kształtować jego inteligencję emocjonalną przeczytasz w naszym artykule o rozwoju inteligencji emocjonalnej.
