„Ile mam powtarzać?”, „Pospieszysz się?”. Zdziwisz się, co słyszy dziecko, gdy wypowiadasz te słowa

Pewne typowe rodzicielskie zwroty znamy z własnego dzieciństwa i czasem aż cisną się na usta. Nie widzimy w nich nic niestosownego, bo wydają się neutralne. A nie są. Dziecko słyszy: „Jesteś okropny", "Jesteś gorszy od innych”. Żaden kochający rodzic nie chce wtłaczać takich myśli do głów maluchów.

Wszyscy tak mówimy, nie zdając sobie sprawy, że każde dziecko to krzywdzi. Te bardziej i te mniej wrażliwe maluchy odbierają typowe rodzicielskie "teksty" rzucane w pośpiechu, w stresie czy lęku, podobnie. Jak zmienić dawny styl komunikacji na lepszy? 

Najpierw warto zdać sobie sprawę, jakie słowa ranią nasze dzieci i wymazać je ze słownika. Ich modyfikacja, by osiągnąć podobny cel, bez niszczenia poczucia wartości dziecka, będzie najłatwiejszym etapem.

Zobacz też: Dziecko jest płaczliwe, marudne, nadpobudliwe? Tak stres niszczy je od środka

Te słowa ranią dzieci

Współcześni rodzice są bardzo uważni na uczucia swoich dzieci. Staramy się być z nimi blisko, wspierać je, budować prawdziwe relacje i spędzać jakościowy czas. Nikt jednak nie jest idealny. Zwłaszcza, że pewne słowa, jakie wypowiadamy w rodzinach są typowe, niezależnie od szerokości geograficznej, kultury w jakiej się wychowywaliśmy, statusu ekonomicznego czy poziomu wykształcenia. 

O tym, jak wielu z nas nie zdaje sobie sprawy z krzywdzącego modelu komunikacji świadczy fakt, że listę niefortunnych zdań wypowiadanych przez rodziców opublikowali pedagodzy prowadzący brytyjską platformę edukacyjną dla dzieci. Realia przedstawione przez nich zadziwiająco mocno wpisują się w te typowe dla polskich rodziców. 

• "Możesz się pospieszyć?";
• "Ostrożnie, bo spadniesz";
• "Przestań jęczeć";
• "Ile razy mam ci powtarzać...";
• "Co narobiłeś?";
• "Źle to robisz, daj, ja to zrobię";
• "Zobacz, jak on to robi".

Te słowa wydają się niewinne a jednak, jak przekonują eksperci, dzieci odczytują je zupełnie inaczej.

Przeczytaj: Psycholog radzi, jak mówić, gdy dziecko rzuca „nie umiem”? „Mała zmiana, a wielka różnica”

To słyszą nasze dzieci

Choć możemy nie mieć nic złego na myśli, w podświadomości naszych dzieci, słyszących te i podobne zdania, rodzi się niepewność, poczucie braku akceptacji, brak wiary w siebie, a nawet poczucie braku wsparcia ze strony rodzica. Oto co w zamian słyszą maluchy.

• "Możesz się pospieszyć?" 

"Nie jest dla mnie ważne co robisz/ myślisz/ czujesz", a może nawet "Przeszkadzasz mi", "Utrudniasz mi życie.

• "Ostrożnie, bo spadniesz";

"Świat jest niebezpieczny", "Lepiej nic nie robić".

• "Przestań jęczeć";

"Nie wyrażaj swoich emocji, to nie jest mile widziane".

• "Ile razy mam ci powtarzać...";

"Jesteś do niczego".

• "Co narobiłeś?";

"Jesteś okropnym dzieckiem".

• "Źle to robisz, daj, ja to zrobię";

"Nic nie umiesz dobrze zrobić"; "Jesteś głupi", "Nie dasz sobie rady".

• "Zobacz, jak on to robi".

"Jesteś gorszy od kolegów/ koleżanek".

Tak zmienisz ton rozmowy na lepszy

Wbrew pozorom wystarczy drobna zmiana w komunikacji, by dziecko zrobiło to na czym nam zależy, ale otrzymało przy tym od rodzica pozytywny komunikat. Grunt to jasne, proste i rzeczowe zwroty, bez zirytowanego tonu i zawoalowanego niezadowolenia. Nie czekajmy na moment, w którym będziemy źli, ale mówmy do naszych dzieci na bieżąco. Jak?

Na przykład, gdy się spieszymy, nie rzucajmy od niechcenia "Możesz się pospieszyć?", tylko powiedzmy:

"Mamy 10 minut do wyjścia, bo inaczej się spóźnimy".

Zamiast straszyć dziecko upadkiem, dajmy mu znak, jak może zadbać o bezpieczeństwo:

"Uważaj na siebie, tu jest ślisko więc musisz iść na lekko ugiętych nogach".

Zamiast mówić do marudnego dziecka w irytacji, żeby "przestało jęczeć", powiedzmy:

"Widzę, że jesteś bardzo zmęczony, ale musimy zrobić zakupy. Może usiądziesz w wózku, to pójdzie nam szybciej i odpoczniemy w domu".

Pomysłów jest całe mnóstwo. Grunt to wypracować swój własny, uważny model komunikacji z dzieckiem. Wierzymy, że się wam uda. Powodzenia!

Zobacz też: Dziecko kłamie ci prosto w twarz? Ekspertka mówi, co robić: „Nie jest socjopatą”

Natalia Kosznik