Dziecko jest płaczliwe, marudne, nadpobudliwe? Tak stres niszczy je od środka

Dzieci często płaczą, a my dorośli trochę się na to uodparniamy. „Popłacze i przestanie” czy "od płaczu jeszcze nikomu nic się nie stało" to jednak nie zawsze mądre słowa. Może się bowiem okazać, że płaczliwość dziecka to wynik stresu, a ten z kolei potrafi działać wyjątkowo wyniszczająco.

Mało kto pamięta, że płaczliwość dziecka, jego pobudliwość, rozdrażnienie mogą być objawami trudnych sytuacji z jakimi się wewnętrznie zmaga.

Krótkotrwały stres działa mobilizująco. Pobudza do nauki, rozwoju, aktywności. Dzieci lekko się stresując pamiętają, że trzeba nauczyć się na klasówkę, pilnują by nie spóźnić się do przedszkola... Gdy jednak stres jest przewlekły wyniszcza dziecko od środka, mogąc mieć wpływ na jego zdrowie psychiczne i fizyczne.  

Przeczytaj też: Stres przedszkolny: jak się objawia stres adaptacyjny?

Dowiedz się: Twój przedszkolak dziwnie się zachowuje? Te objawy wskazują, że może być zestresowany

Jak objawiać się może stres?

Przewlekły stres u dziecka może dawać różne objawy. Bóle brzucha, głowy, zmiany wagi, zawroty głowy, a oprócz tego nadpobudliwość, problemy ze snem czy właśnie płaczliwość.

W zależności od wieku, stres u dzieci objawia się różnorodnie. Maluchy do 3. roku życia mogą być drażliwe, mieć większe przywiązanie do rodzica, a przede wszystkim częściej płakać. Starszaki między 4., a 6. rokiem życia też bywają bardziej uzależnione od rodziców w sytuacji gdy są zestresowane, miewają tendencję do zamartwiania się i nadmiernego wchodzenia w dorosłe role, zdarza się też, że są drażliwe i płaczliwe. U starszych dzieciaków do 12. roku życia emocje bywają już dużo bardziej ukryte. Pojawiać się może wycofanie, zwiększona bojaźliwość, agresja, słaba koncentracja i pamięć oraz niska samoocena.

Co tak bardzo stresuje nasze dzieci?

To co wydawać by się mogło, jest zwyczajną sytuacją dla dorosłego, dla niejednego dziecka spowoduje przewlekły stres. Mogą to być chociażby sytuacje takie jak nerwowe relacje między rodzicami, pojawienie się nowego rodzeństwa, przeprowadzka. Tym bardziej stresujący będzie dla dziecka rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby czy zwierzaka.

Czasami warto głębiej popatrzeć na emocje, które zdradza dziecko. Być może choć wydaje się nam "niegrzeczne" zwyczajnie potrzebuje wsparcia i pomocy ze strony opiekuna.

Jak pomóc zestresowanemu dziecku?

To może się wydać błahe, a jednak działa cuda. Warto zadbać przede wszystkim o zdrowy styl życia. Chodzi między innymi o regularne posiłki i powtarzalny harmonogram snu. Te dwa nawyki znacznie obniżają poziom kortyzolu, więc dziecko będzie mniej zestresowane.

Dzieci w wieku 6–10 lat potrzebują 9–12 godzin snu, a nastolatki 8–10 godzin snu każdej nocy. Aby sen przychodził dziecku z łatwością, spędzajcie jak najwięcej czasu na świeżym powietrzu. Wycieczki rowerowe, spacery, wspólna gra w koszykówkę - to nie tylko buduje rodzinne relacje, ale i daje zastrzyk energii pobudzając endorfiny. Kolejną ważną rzeczą jest nauczenie dziecka sposobów na walkę ze stresem. Może będzie to słuchanie muzyki, wspólny taniec, czy medytacje bądź joga dla dzieci? Warto też zachować czujność i w skrajnych przypadkach skonsultować się ze specjalistą.

Natalia Kosznik