Zbuntowany dwulatek? Weź głęboki oddech i zrób te 3 rzeczy

Twój grzeczny dotąd dwulatek diametralnie zmienił swoje zachowanie? Często mówi „nie”, „ja sam”, „to moje”? Czekanie nie wchodzi w grę – wszystko chce natychmiast? Do tego cały czas się złości i nie słucha, co do niego mówisz? Spokojnie, zanim zrównasz swoje emocje z jego, przeczytaj nasze rady.

Bunt dwulatka w mniejszych lub większym stopniu dotyka każde dziecko. U maluchów z łagodniejszym usposobieniem może przebiec niezauważony przez rodziców. Natomiast w przypadku tych „charakternych” dzieci może doprowadzić do pasma rodzicielskich frustracji, a nawet rodzicielskiej kapitulacji. Jak przebrnąć ten etap rozwoju malucha, by nie krzywdzić jego i siebie?

Przeczytaj: Jak przetrwać bunt dwulatka? Rady dla zrezygnowanych rodziców

Spis treści

1. Bunt dwulatka z perspektywy dorosłych
2. Co tak naprawdę dzieje się dzieje w głowie dwulatka?
3. Teoria teorią, ale jak to zrobić w praktyce?

Bunt dwulatka z perspektywy dorosłych

Jeszcze niedawno był słodkim bobasem, który jadł, co mu dałaś, szedł spać w wyznaczonych porach, spokojnie czekał na wyjście z domu, aż ty się ubierzesz. A teraz? Zmiana o 180 stopni! Wszystko nagle zaczęło go interesować, wszystkiego chce dotknąć i natychmiast wypróbować. Nie akceptuje żadnej pomocy. Twój sprzeciw rodzi jego ogromny gniew, który nierzadko kończy się płaczem, kopniakiem czy gryzieniem. Z niszczycielską dokładnością potrafi wykrzyczeć do ciebie „Nie kocham cię, mamo!”, „Nie lubię cię!”. Wybuchy te zdarzają wszędzie. Nie ma znaczenia, czy jesteście w domu czy w miejscu publicznym…

To normalne.

Badania* pokazują, że napady złości występują u:

• 87 procent osób w wieku od 18 do 24 miesięcy,
• 91 procent w wieku od 30 do 36 miesięcy i
• 59 procent w wieku od 42 do 48 miesięcy – często codziennie.

Zanim przykleisz swojemu dziecku etykietkę “jesteś niegrzeczny”, spróbuj wejść w jego perspektywę. Etykietowanie dwulatka w ten sposób jest nieobiektywne, ponieważ nie uwzględnia olbrzymiego skoku rozwojowego, który ma miejsce w tym wieku. Nie ujmuje także emocji dziecka, które w tym czasie są złożone i wieloaspektowe.

Przeczytaj także: Napady złości: jak radzić sobie z nimi u dziecka?

Co tak naprawdę dzieje się dzieje w głowie dwulatka?

Dwulatek znajduje się w bardzo trudnym dla niego momencie. Zaczyna osiągać niezależność, ale jednocześnie musi się nauczyć sposobów radzenia sobie z intensywnymi uczuciami takimi jak: strach, złość,frustracja czy smutek. Naukowcy do tej pory badają, jak wygląda normalny schemat rozwoju regulacji emocjonalnej - co może jej pomóc, a co przeszkadza.

Napady złości, niekontrolowane uczucia i bunt są w tym wieku zupełnie normalne. Jednak wspieranie maluchów na tym etapie bywa dla rodziców bardzo trudne.

Rodzice często skupiają się wyłącznie na zachowaniu malucha, co nie pozwala zobaczyć tego, co dzieje się w jego wnętrzu: jego myśli, uczuć, pragnień i intencji. Tymczasem podstawową rolą wspierającego rodzica jest umiejętność umieszczenia doświadczeń dziecka w swojej głowie. Dzięki temu będzie w stanie zrozumieć, co dziecko mówi o sobie przez swoje zachowanie i będzie potrafił zareagować w empatyczny sposób. Sam zaś dwulatek dodatkowo nie będzie wtedy przytłoczony intensywnymi uczuciami swojego rodzica.

Polecamy: Agresja u dziecka i jej przyczyny, czyli 9 sposobów na agresywne dziecko

Teoria teorią, ale jak to zrobić w praktyce?

Oto 3 wskazówki, które pomogą ci zareagować we właściwy sposób na złość dwulatka:

1. Nazwij uczucia, które tobą targają

Złość rodzi złość. Gdy twój maluch doświadcza jej napadów, ty odczuwasz to samo. Kluczowe jest jednak to, abyś zdała sobie z tego sprawę – nazwała wprost swoje uczucia. To pozwoli ci z większą wrażliwością zareagować na cierpienie dziecka. Gdy zrozumiesz, że walczysz z gniewem tak jak twoje dziecko, szybciej skupisz się na emocjach, które ono przeżywa, a nie na sobie.

2. Odkryj i zweryfikuj trudne emocje twojego dziecka

Maluchy mają problem z rozpoznawaniem uczuć, które wyrażają poprzez swoje zachowanie. Dla nich to tylko uczucia, które zaraz się zmienią. Potrzebują pomocy, aby je nazwać, ustalić, co je powoduje i dowiedzieć się, jak je regulować. Bądź dla dziecka mądrym przewodnikiem po jego uczuciach, naucz się spokojnie o nich rozmawiać i w prosty sposób tłumaczyć ich mechanizmy.

3. Nie bierz złości dziecka do siebie

Pamiętaj, aby aby trudnych emocji dziecka nie odbierać personalnie. Złość dziecka to tylko środek jego komunikacji – gdy tak będziesz ją postrzegać, łatwiej będzie ci skupić się na szukaniu przyczyn niepokoju swojej pociechy i szybciej znajdziesz sposoby rozwiązania tej trudnej sytuacji.

* dostęp 11.04.2022 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK544286

Źródło: sciencealert.com

Aneta Żuchowska