Płeć dziecka a jego osobowość: czym różnią się dziewczynki od chłopców?

Gdy rodzi się dziecko, w zależności od jego płci, sami decydujemy, jakie kolory i zabawki będą je otaczać w pierwszych miesiącach życia. Dla chłopców szykujemy niebieskie pokoiki, pościel w samochody, a ubranka w dinozaury. Jeśli spodziewamy się dziewczynki, w jej pokoju będzie królował róż, na półkach uśmiechnięte lalki, a co drugie ubranko będzie miało aplikację z wróżką, księżniczką lub słodkim jednorożcem. Czy zatem my sami wpływamy na zainteresowania i charakter naszego dziecka?

Spis treści

1. Różnice między płciami: jacy są chłopcy?
2. Różnice między płciami: jakie są dziewczynki?

Amerykańscy naukowcy udowodnili, że zainteresowania dzieci nie muszą być efektem narzuconych im zabaw, ale świadomym wyborem maluchów. Gdy w pewnym badaniu 18-miesięcznym dzieciom różnej płci pokazano zdjęcia samochodów i lalek, ogromna większość dziewczynek wybrała lalki, a chłopcy pojazdy. Jeden z psychologów w swoich badaniach wykorzystał nawet swoje małe dzieci. Jego córka i syn od urodzenia mieli do zabawy i lalki i auta. Mimo, że dorastały w otoczeniu tych rzeczy, kiedy umiały dokonać już własnego wyboru, wybrały typowe dla swojej płci zabawki. To jeden z wielu dowodów na to, ze różnice psychologiczne płci nie są efektem narzucania dzieciom zainteresowań, a czymś, z czym dziecko się rodzi.

Różnice między płciami: jacy są chłopcy?

• Lubią ruch.

Z badań psychologów z Uniwersytetu w Cambridge w Anglii wynika, że chłopcy lubią obserwować ruch dynamiczny przedmiotów bardziej niż ruch ludzi. Podczas doświadczenia rocznych chłopców bardziej interesowały pracujące wycieraczki niż gestykulujący ludzie. Udowodniono również, że chłopcy szybciej (o około 2 miesiące) zaczynają rozumieć prawo ruchu, czyli np. to, że rzucona przez nich piłka zmieni swoją pozycję. Z tego względu w późniejszym wieku chłopcy uwielbiają akcję – zarówno oglądać, jak i samemu w niej uczestniczyć. Nie powinno was zatem dziwić zamiłowanie synów do dynamicznych bajek i filmów i to, że w przeciwieństwie do dziewczynek nie potrafią grzecznie siedzieć na placu zabaw w piaskownicy. W uwielbieniu chłopców do ruchu możemy dopatrywać się również różnic w rozwoju motorycznym. Dziewczynki szybciej zaczynają mówić, ale chłopcy zazwyczaj wcześniej robią swój pierwszy krok i opanowują dynamiczne ruchy typu: kopnięcie, skręcanie, bieganie. Z racji szybkiego rozwoju ruchowego, chłopcy – ku rozpaczy rodziców - miewają też więcej urazów.

• Są bardziej emocjonalni.

Tak, to prawda. Choć czasem ciężko w to uwierzyć, to właśnie chłopców łatwiej wzruszyć, wyprowadzić z równowagi, rozwścieczyć, a jednocześnie mają oni większy problem z samodzielnym uspokojeniem się i ukojeniem emocji niż dziewczynki. Pewnemu badaniu poddano półrocznego chłopczyka, który, jak się okazało, w obliczu pobudzenia (zdenerwowania) miał szybsze tętno i oddech niż dziewczynka, którą badano w tej samej sytuacji. To dobry dowód na to, że u chłopców te same emocje bywają silniejsze.

• Uwielbiają tłum.

Udowodniono, że chłopcy wolą patrzeć na grupy ludzi niż na poszczególne osoby. Bardziej ciekawią je drużynowe rozgrywki sportowe niż indywidualne poczynania sportowców. Większość z nich woli zabawy zespołowe. Gdy dziewczynki podczas zabawy dobierają się najczęściej w pary, chłopcy bawią się w liczniejszych grupach.

• Są nieustraszeni.

Mają mniej obaw niż dziewczynki. Rzadziej się czegoś boją. W grupie dzieci w wieku od 3 do 12 miesięcy zaobserwowano, że to właśnie więcej dziewczynek niż chłopców boi się hałasu i ciemności. Gdy zrobiono doświadczenie, w którym mamy robiły straszne miny, podając swym rocznym pociechom zabawki, więcej dziewczynek to zniechęcało, podczas gdy chłopcy mimo wszystko odbierali od mam zabawki.

Różnice między płciami: jakie są dziewczynki?

• Są bardziej komunikatywne.

Już na samym początku życia dziecka łatwiej utrzymać kontakt wzrokowy z niemowlęciem płci żeńskiej niż męskiej. Dziewczynki lubią patrzeć na twarze. W późniejszym wieku charakteryzują się umiejętnością odczytywania z twarzy ludzkich emocji, np. szybciej domyślą się, czy rodzic jest zły czy radosny. Dowodem na łatwiejszą komunikację jest także to, że dziewczynki zazwyczaj szybciej niż chłopcy zaczynają mówić.

• Lubią naśladować.

Mają duże umiejętności w obserwacji czyichś zachowań i kopiowania ich. Jako dzieci dziewczynki szybciej zaczynają naśladować swoich rodziców. Już jako noworodki próbują np. naśladować ruchy swoich paluszków. Jako małe dziewczynki wyprzedzają chłopców w naśladownictwie dorosłych czynności np. opiekując się bobasem, jeżdżąc wózkiem, sprzątając itd. Co ciekawe, z racji tego, że dziewczynki szybko się uczą, z wiekiem doganiają chłopców w umiejętnościach typowo ruchowych, czyli np. równie szybko opanowują jazdę na dwukołowym rowerze.

• Mają zdolności manualne.

Dziewczęce rączki są bardziej sprawne. Przeganiają chłopców w staranności prac plastycznych, w zadaniach wymagających precyzji. Z tego względu dzieci płci żeńskiej lubią zabawy wymagające dokładności, takie jak np. kolorowanie, układanie puzzli, nawlekanie koralików, haftowanie itd. Szybciej niż chłopcy uczą się także prawidłowo posługiwać się sztućcami czy pisać. Zresztą ich styl pisania jest zazwyczaj staranniejszy.

• Są dobrymi słuchaczami.

O wiele bardziej niż chłopcy, dziewczynki wolą słuchać ludzkiego głosu. Podczas gdy noworodki płci męskiej jednakowo reagują na dźwięk grzechotki i ludzkiej mowy, dziewczynki przejawiają większe zainteresowanie ludzkim głosem. W późniejszym wieku dziewczynkę łatwiej też zaciekawić np. czytaną bajką lub jakimś opowiadaniem.

• Lubią mówić.

Dziewczynki wcześniej nabywają tę umiejętność i zazwyczaj są uznawane za gaduły. Zanim jednak nauczą się mówić, nabywają umiejętność rozumienia mowy innych i robią to znacznie szybciej niż chłopcy. W pierwszym etapie mowy, około 16. miesiąca życia potrafią wypowiedzieć około 100 słów, podczas gdy przeciętny 1,5 roczny chłopiec wypowiada ich około 30.

Te wyniki badań amerykańskich naukowców potwierdzają funkcjonujący stereotyp – delikatnej, spokojnej dziewczynki i odważnego i ruchliwego chłopca. Jednak należy pamiętać, że to duże uogólnienie, bo w wielu grupach (także tych badanych) zdarzały się wyjątki od reguł. Jeśli więc twoje dziecko nie potwierdza przedstawionych tu wniosków, nie powinno być to dla ciebie powodem do niepokoju. Wszak ile ludzi, tyle charakterów.