Kreatywna dyscyplina, czyli wychowanie bez krzyku. Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały?

Wychowanie bez krzyku to jedna z popularniejszych metod wychowawczych. Stosując kreatywną dyscyplinę, rodzice mogą pokazać swoim dzieciom granice zachowań. Prowadzić je przez życie, a nie walczyć z nimi. Zobacz jak mówić, żeby dzieci nas słuchały? W jaki sposób rozwiązywać konflikty. Poznaj główne zasady kreatywnej dyscypliny z przykładami!

Wychowanie dziecka bez krzyku jest możliwe!

Twoje dziecko rozrzuca z hukiem klocki po pokoju, krzyczysz: „Nie rób tak!”, ale maluch robi swoje. Złościsz się i znów podnosisz głos, po czym jest ci przykro, że po raz kolejny tego dnia krzyknęłaś na dziecko. Rozmyślasz, jak zmienić to zaklęte koło zakazów, frustracji i wiecznego „nie”, jednak  nie wiesz, jak się do tego zabrać. Chciałabyś być mamą, która nie pobłaża dziecku, lecz dyscyplinuje je  w taki sposób, iż maluch słucha i czuje się kochany.

Tego rodzaju rodzicielstwo nazywa się świadomym, a dyscyplinę – dyscypliną kreatywną. Wychowanie bez krzyku jest możliwe.

Czytaj też: Porozumienie bez przemocy - jak je stosować w relacjach rodzinnych?

Spis treści

1. Wychowanie dziecka bez krzyku jest możliwe!
2. Jak wygląda kreatywna dyscyplina?
3. 7 zasad kreatywnej dyscypliny
4. Wychowanie przez gry i zabawy
5. Przykłady kreatywnej dyscypliny zaczerpnięte z życia
6. Nie zapominaj o pochwałach!

Jak wygląda kreatywna dyscyplina?

Postaw koszyk w pobliżu, weź do ręki małą piłeczkę i powiedz dziecku:  „Rzuca się piłką, a nie klockami lub zabawkami. Chodź, rzucimy razem piłkę do koszyka, gol! Piłki są do rzucania, dobra robota!” – radzi autorka bestsellera „Kreatywna dyscyplina. Połączona rodzina”. W swoich książkach, jak też na stronie internetowej www.skiptomylouparenting.com  Lou Harvey-Zahra podaje przykłady, jak zamienić łzy w śmiech, bez krzyków i mówienia „nie”.

– Zmiana w zachowaniu rodzica jest subtelna, ale dzieci reagują na nią w pozytywny sposób, uczą się nowych sposobów zachowania – mówi Harvey-Zahra. Przedstawiamy kilka przykładów wychowywania dzieci za pomocą dyscypliny kreatywnej. Przeczytajcie, jak mówić aby dzieci nas słuchały!

7 zasad kreatywnej dyscypliny

1.  W momencie niepożądanego zachowania odwróć uwagę dziecka.
2.  Nie dawaj maluchom zbyt dużego wyboru – duży wybór wprowadza dzieci w zakłopotanie.
3.  Bardzo ważny jest powtarzalny rytm dnia – dzieci uwielbiają spokojny rytm, rutynę i przewidywalność.
4.  Pochwal dobre zachowanie.
5.  Baw się w gry i dużo śmiej się z dzieckiem.
6.  Angażuj dzieci, dawaj im proste, bezpieczne zadania do wykonania albo rzeczy, którymi mogą się zaopiekować.
7.  Staraj się być wzorem do naśladowania – nie możesz krzyczeć do dzieci: „Nie krzyczcie!”.

Przeczytaj również: Czego nie wolno mówić dziecku?

Przykłady kreatywnej dyscypliny zaczerpnięte z życia

- Dziecko uderza w okno twardym przedmiotem (nie zapominajmy, że dla malca jest to ciekawy dźwięk!),  rodzic mówi: „Uderzamy w bębenek albo popukajmy tą drewnianą łyżką w garnek. Tak, pukamy w garnek, ślicznie, nie uderzamy w okno”. 

- Dziecko uderza drugiego malucha, aby dostać zabawkę. Rodzic mówi stanowczo: „Ręce na dół!” i kieruje malca do innej zabawy. Znajdź dziecku inną zabawkę i włącz zegarek, wytłumacz dzieciom, że kiedy zadzwoni dzwonek, dzieci mają zamienić się zabawkami. Możesz wymienić też listę pozytywnych rzeczy, jakie robią „mądre ręce”, i przypomnij, że „mądre ręce” nie biją innych. Rodzic może też zachęcić dziecko, aby użyło słów (oczywiście jeśli dziecko potrafi już swobodnie mówić) i zapytało, kiedy będzie jego kolej, by pobawić się tą zabawką. 

Warto nauczyć też uderzane dziecko mówienia: „Stop! Nie lubię tego!”. Rozmawiaj też często z dzieckiem na temat odczuć innych osób. „Mateusz nie lubi, gdy się go bije, jest mu wtedy bardzo smutno”. Pochwal dziecko, gdy zobaczysz, że dzieli się swoimi rzeczami z innymi. 

- Gdy dziecko gryzie innych, daj  mu marchewkę lub jabłko i powiedz: „Zęby są do jedzenia, a nie do gryzienia dzieci”. 

- Dziecko jest zmęczone, ale nie  chce iść spać. Rzuć koc lub prześcieradło na stół, tak aby powstała przytulna „jaskinia” pełna poduszek i książeczek. Albo zacznij czytać bajkę siedzącemu na łóżku pluszowemu miśkowi – twoje dziecko szybko  znajdzie się obok niego... Maluch niecierpliwi się przed obiadem. Powiedz wtedy: „Zobacz, tam na drzewie za oknem siedzi ptaszek i wyśpiewuje twoje imię. Posłuchaj: Julia, Julia, Julia…!”. Zwróć uwagę dziecka na coś nowego – dzieci żyją chwilą obecną. 

- Dziecko ciągnie kota za ogon. Tłumaczysz: „Głaszczemy kotka o tak (pokaż). Kotek lubi być głaskany delikatnie. Tak, wspaniale głaszczesz teraz kotka. Kotek jest bardzo zadowolony, kiedy głaszczesz go delikatnie”. 

- Dziecko: Czy mogę zjeść ciastko? (jest akurat czas na śniadanie). Rodzic:  „Tak kochanie, możesz zjeść ciastko po śniadaniu. Połóżmy ciastko tu na talerzu, abyśmy nie zapomnieli, a miś je dla nas przypilnuje”. 

- Malec chce co chwila zatrzymywać się i oglądać wszystko po drodze, a ty się śpieszysz). Powiedz: „Innego dnia pooglądamy sobie te drzewka, a teraz pościgajmy się do świateł. Do biegu, gotowi, start!”. w Dziecko w sklepie: „Chcę…”.  Rodzic: „Jaki wspaniały pomysł, wpiszmy to na listę prezentów pod choinkę, pozwól, że zapiszę to już teraz”. 

- Dużą trudnością może być dla dziecka zakończenie zabawy w parku. Dlatego zamiast nagle ogłosić  mu: „Idziemy!”, zawsze dawaj wcześniej ostrzeżenia – jeszcze tylko 10 minut, jeszcze tylko pięć, a potem ostatni raz na ślizgawce. w W drodze do przedszkola dzieci wchodzą w błoto. „Zostań na chodniku!” będzie bardziej pozytywnym przekazem niż „Nie po błocie!” lub „Wyjdź z tego błota!”

Zobacz też: Na czym polega pozytywna dyscyplina?

Zobacz: Jak mądrze chwalić dziecko?