Moja przygoda ze smykami

Piszą bloga, by mieć pamiątkę, by oderwać się od rzeczywistości, by uporządkować sobie rzeczywistość… Nierzadko odnajdują wsparcie u innych blogujących mam. W tym roku portal smyki.pl obchodzi swoją 7. rocznicę. To szmat czasu - dzieciaki rosną, ale dzięki internetowemu pamiętnikowi, wspomnienia zostają. Oskar12, Goska182, Mamagosia opowiadają nam swoją historię blogowania. Już teraz na pierwsze wpisy patrzą z wielkim sentymentem, a co dopiero będzie za następnych parę lat?

Spis treści

1. Blogowanie daje mi…
2. Kto czyta mojego bloga?
3. Blogowanie kiedyś i dziś
4. Gorsze chwile na smykach
5. Zanim zaczniesz pisać, pamiętaj o…

Goska182 i Mamagosia myślały na początku o tym, by prowadzić tradycyjny pamiętnik – ręczne wpisy, wyklejanki itd. To jednak w sieci znalazły miejsce na pozostawienie swoich wspomnień związanych z macierzyństwem i nie tylko. - Na smyki trafiłam zupełnie przypadkowo – mówi Mamagosia. Szukałam w Internecie informacji o opiece nad niemowlęciem. Moje dziecko miało wtedy dwa miesiące. Pamiętam, że było mi ciężko. Prawie nic nie wiedziałam o tym, jak zająć się takim maluszkiem. Przypadkowo trafiłam na jakiś blog na smykach. Pomysł mi się bardzo spodobał, przemyślałam sprawę i dzień później założyłam własny blog – dodaje. - Kiedyś rodzice pisali pamiętniki ręcznie, wklejali zdjęcia. To cudowny prezent na 18-te urodziny. Dziś jeszcze większe możliwości daje Internet – taki blog to idealna okazja do wspomnień! – dodaje Goska182, która na smyki zaczęła zaglądać w 2008 r.

Blogowanie daje mi…

– Smyki są dla mnie odskocznią, miejscem, gdzie przy okazji pisania o wyczynach Oskara, przeczytam od innych mam: „nie martw się, mam to samo!” Na smykach mogę liczyć na poradę, ciepłe słowo, na wsparcie w trudnych chwilach, mogę się wyżalić – mówi Gosia Oskarowa. Były momenty, kiedy smyki były dla mnie gabinetem psychoterapeutycznym, otwartym całą dobę np. w czasie ciężkiej choroby mojej mamy i po jej śmierci. Realnie poznałam dziesięć smykowych mam. Są to wspaniałe kobietki, które ciepło piszą o swoich dzieciach i takie też są w rzeczywistości. Doskonale się rozumiemy. Już na pierwszym spotkaniu miałam wrażenie jakbym spotkała się z dawno niewidzianymi przyjaciółkami, a przecież nie widziałyśmy się wcześniej na oczy! – dodaje. Ja prowadzę dwa blogi – mówi Goska182 – jeden radosny z życia naszej córeczki, drugi w hołdzie mojemu cudownemu bratankowi, który zmarł kilka miesięcy temu, po ciężkiej walce z chorobą. Ten blog jest zupełnie inny. Zapisuję w nim swoje rozmowy z Mateuszkiem, których nigdy już nie przeprowadzę. Może to dla mnie taka terapia? Nie wiem. Wiem natomiast, że dzięki temu, że piszę on ciągle żyje w moich myślach. Poza tym – dodaje Mamagosia -  dla każdego rodzica dziecko jest powodem do wielkiej dumy, która tak rozpiera, że trzeba smyka pokazać światu, żeby nie wybuchnąć – śmieje się.

Kto czyta mojego bloga?

- Piszę głównie dla siebie, dzieci i męża. Lubimy czytać wpisy sprzed kilku lat. Myślę, że za kolejnych kilka lat czytanie pierwszych wpisów będzie niesamowicie fascynujące –  mówi Mamagosia – zachwyt rodziny i znajomych nad samym pomysłem prowadzenia bloga, utwierdził mnie w przekonaniu, że będę pisać. Dziś jak wspomnę znajomym, że blog nadal istnieje, są pozytywnie zaskoczeni. Ci co zaglądają, zazdroszczą wytrwałości i takiej pamiątki. Co prawda teraz trochę mało czasu na smykowanie, a wrażeń do spisania ciągle przybywa…

Blogowanie kiedyś i dziś

- Niestety czasu na smykowanie coraz mniej, ale staram się te „motylki” Oskara wyłapywać i ładować w bloga. Gdy tylko mam chwilkę, zaglądam do moich ulubionych blogów. Nie zawsze komentuję, ale czytam. Ja po prostu muszę wiedzieć co słychać u innych smykowych mam! – mówi Gosia Oskarowa.  - Dla mnie (Mamagosia) smykowanie na początku było odskocznią od codzienności. Prowadzenie bloga pomagało mi w uporządkowaniu spraw. Był to mój sposób na spędzanie czasu, cel w życiu. Samo pisanie to jedno, a drugie to kontakt z innymi mamami. Mają one takie same dylematy, rozterki, problemy. Nie ma się co oszukiwać – przy niemowlaku to było moje jedyne życie towarzyskie. Dziś prowadzę bloga głównie ze względów sentymentalnych.

Bloguj na smyki.pl i weź udział w konkursie na Blog Roku 2013

Gorsze chwile na smykach

- Lata mijają, a smyki wciąż są dla mnie odskocznią. Miejscem, w którym czuję się jak w domu. A w domu, jak to w domu – też zdarzają się awantury. Były sytuacje, że ktoś nie doczytał, źle zrozumiał… Raz musiałam bloga zabezpieczyć – zamknąć dla osób z zewnątrz. – wspomina Gosia Osakrowa.

Zanim zaczniesz pisać, pamiętaj o…

Lata prowadzenia bloga dają masę różnych doświadczeń… - Nie jest ważne, żeby szczegółowo opisać wydarzenie każdego dnia, ale żeby napisać, że miało miejsce coś wyjątkowego i ważnego. Kiedy przeczytamy taki wpis za kilka lat, wspomnienia same napłyną. Rozpisywanie się szybko wypala chęć do prowadzenia bloga. I kolejna rada - nawet jak przerwie się blogowanie na kilka tygodni lub miesięcy, warto powracać do pisania. W perspektywie kilku lat, brak wpisów z paru tygodni będzie prawie niezauważalny – radzi MamaGosia. - Na początku – wzorem innych, pisałam bloga tak, jakby pisał go Oskar. Potem zaczęły pojawiać się wpisy pisane przez mamę – przeze mnie. Teraz moje notki są tworzone z pozycji obserwatora, który stoi jakby z boku. Tak jest mi łatwiej – mówi Gosia Oskarowa.

Blogi bohaterek tekstu:www.juleczka25.pierwszyblog.pl www.oskar12.lovely.pl www.patryk.smyki.pl