- Analiza z 2024 roku ujawnia, że uporczywe chodzenie na palcach dotyczy aż 41% dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu
- Chodzenie na palcach u dziecka jest uznawane za fizjologiczny etap rozwoju tylko do ukończenia drugiego roku życia
- Badanie z 2024 roku dowodzi, że u blisko 80% dzieci ten nietypowy wzorzec chodu normuje się samoistnie do dziesiątego roku życia
- Widoczna asymetria, ból nóg lub problemy z równowagą to kluczowe sygnały, że chodzenie na palcach wymaga konsultacji ze specjalistą
Dziecko chodzi na palcach. Do jakiego wieku jest to normalne?
Chodzenie na paluszkach przez malucha, który dopiero co opanował sztukę stawiania pierwszych kroków, bywa rozczulające. Jest to częsty i zazwyczaj zupełnie normalny etap w nauce poruszania się, który u większości dzieci mija samoistnie. Jednak gdy ten nawyk utrzymuje się dłużej, warto zachować czujność, ponieważ może być sygnałem, że w organizmie dziecka dzieje się coś niepokojącego.
Według badań opublikowanych w tym roku na łamach jednego z czasopism pediatrycznych, chodzenie na palcach uważa się za fizjologiczne do około drugiego roku życia. Specjaliści zalecają konsultację, jeśli nawyk utrzymuje się dłużej niż sześć miesięcy od momentu, gdy dziecko zaczęło samodzielnie chodzić, lub gdy nie znika po ukończeniu drugiego roku życia. Warto pamiętać, że większość maluchów do trzecich urodzin naturalnie zaczyna stawiać całą stopę na podłożu.
Ból nóg i problemy z równowagą. Kiedy chodzenie na palcach jest sygnałem alarmowym?
Jeśli chodzenie na palcach nie mija lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy, rodzic powinien baczniej obserwować swoje dziecko. Do kluczowych sygnałów alarmowych zalicza się widoczną asymetrię (np. chodzenie na palcach tylko jednej stopy) lub wyraźne problemy z utrzymaniem równowagi. Nie należy również ignorować skarg dziecka na ból nóg i stóp, a także opóźnień w osiąganiu kolejnych kamieni milowych w rozwoju ruchowym, jak siadanie czy raczkowanie.
Czy chodzenie na palcach może być objawem autyzmu lub ADHD? Nowe statystyki
Uporczywe chodzenie na palcach może być jednym z sygnałów, które towarzyszą zaburzeniom neurorozwojowym, choć samo w sobie o niczym nie przesądza. Stanowi ono jednak ważną wskazówkę, by przyjrzeć się całościowemu funkcjonowaniu dziecka, zwłaszcza pod kątem przetwarzania sensorycznego. W takich przypadkach ten nietypowy wzorzec chodu bywa sposobem na radzenie sobie z nadwrażliwością na bodźce.
Liczby mówią same za siebie i pokazują, że warto być wyczulonym na ten objaw. Jedna z analiz przeprowadzonych w 2024 roku wykazała, że problem ten dotyczy aż 41% dzieci w wieku pięciu i pół roku z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD), podczas gdy w grupie rówieśników rozwijających się typowo odsetek ten wynosił zaledwie 2%. Z kolei inne badanie z 2024 roku wskazuje, że na palcach chodzi aż 20,8% dzieci z diagnozą ADHD.
Jak leczy się chodzenie na palcach? Od ćwiczeń po zastrzyki z botoksu
Jeśli obserwujesz u swojego dziecka uporczywe chodzenie na palcach po drugim roku życia, pierwszym krokiem powinna być wizyta u pediatry, który w razie potrzeby skieruje was do fizjoterapeaty lub ortopedy dziecięcego. Wczesna interwencja, szczególnie przed ukończeniem dwóch lat, znacząco zmniejsza ryzyko trwałych powikłań, takich jak przykurcz ścięgna Achillesa, ból czy problemy z postawą. Leczenie zazwyczaj zaczyna się od najprostszych metod, czyli regularnych ćwiczeń rozciągających i terapii, a w razie potrzeby stosuje się specjalne ortezy lub gipsy. W trudniejszych przypadkach medycyna oferuje też nowoczesne rozwiązania, takie jak iniekcje z toksyny botulinowej. Jak wynika z publikacji naukowych z 2024 roku, mogą one bezpiecznie poprawiać ruchomość w kostce nawet na sześć miesięcy.
Czy dziecko wyrośnie z chodzenia na palcach? Uspokajające wyniki badań
Choć lista możliwych przyczyn i powikłań może niepokoić, warto na koniec przytoczyć uspokajające dane. Jedno z badań opublikowanych w 2024 roku przynosi optymistyczne wieści dla większości rodziców. Okazuje się, że aż u 79% dzieci, które kiedykolwiek chodziły na palcach, do dziesiątego roku życia wzorzec chodu normuje się samoistnie, bez żadnej interwencji medycznej. Nie zwalnia to z obowiązku czujnej obserwacji, ale pozwala ze spokojem monitorować rozwój dziecka, pamiętając, że natura często sama znajduje najlepsze rozwiązania.
