Polecany artykuł:
Pierwsze postawione przez dziecko kroczki cieszą rodziców, zwykle jeszcze przed pierwszymi urodzinami malucha możemy obserwować próby wspinania się na nóżki. Niektóre dzieci chodzą samodzielnie bardzo wcześnie, inne wolą przemieszczać się raczkując, a z pionizacją się nie spieszą.
Z pewnością lepiej jest poczekać na to, aż dziecko samo nauczy się chodzić po ukończeniu 14. miesiąca życia niż przyspieszać ten moment chodzikami czy prowadzając za rączkę. Terapeutka Integracji Sensorycznej tłumaczy, dlaczego nie powinniśmy być zdziwieni tym, że dziecko, które szybko nauczyło się chodzić ma problem ze skupieniem uwagi czy usiedzeniem w miejscu. Winą za to obarcza pominięty przez malucha etap raczkowania. Radzi też co zrobić, by to „naprawić”.
Cieszysz się, że dziecko szybko zaczęło chodzić? Ekspertka studzi entuzjazm
Rodzice nierzadko porównują rozwój swoich dzieci i choć norma, w której dziecko powinno osiągnąć konkretne kamienie milowe (takie jak siad, chodzenie czy mówienie) jest szeroka, zwykle niepokoją się, gdy maluch nie spieszy się ze stawianiem pierwszych kroków czy nie mówi w wieku 2 lat.
Wiele osób woli u specjalisty sprawdzić, czy dziecko rozwija się prawidłowo po to, by w razie potrzeby wspomóc je terapią. Tak jak w przypadku rozwoju mowy u dziecka problemem może być wędzidełko, tak rozwój ruchowy pomaga ocenić fizjoterapeuta dziecięcy.
Nic dziwnego, że dziecko, które szybko zaczyna chodzić raczej nie wzbudza obaw o to, że rozwija się w niewłaściwym tempie. Tymczasem szybkie chodzenie zdaniem terapeutki SI często oznacza różnego rodzaju trudności.
Twoje dziecko zaczęło chodzić wcześnie? Super!
Ale czy zauważyłaś... że ma trudności z pisaniem, skupieniem, siedzeniem w miejscu, mową albo czytaniem?
To nie lenistwo. Nie „charakterek”
- zaznacza terapeutka SI Jolanta Grabowska.
Jej zdaniem powodem może być brak fundamentu, jaki dziecko buduje podczas raczkowania. Dzieci, które szybko wstają i poruszają się chodząc mogą pominąć etap raczkowania. Ten jest bardzo ważny, bo czworakowanie to nie tylko świetna forma lokomocji, ale też trening koordynacji ruchowej.
Polecany artykuł:
Raczkowanie pozytywnie wpływa na neuroplastyczność mózgu, zwiększa liczbę nowych połączeń nerwowych, rozwija słyszenie dwuuszne i widzenie dwuoczne, pomaga niwelować asymetrie ciała, rozwija motorykę dużą i małą.
I właśnie jeśli chodzi o motorykę małą, w nauce pisania bardzo ważny jest rozwój precyzyjnych ruchów dłoni i palców. Raczkowanie wspiera również zdolności zręcznościowe, które również przydadzą się dziecku także w szkole.
Zwykle dziecko raczkuje między 8. a 10. miesiącem życia, choć WHO podaje, że powinno zacząć czworakować od 5,5 miesiąca do 13,5 miesiąca.
Dziecko nie lubi rysować? Przypomnij sobie, czy raczkowało
Zdaniem terapeutki SI dzieci, które pominęły etap czworakowania (to często maluchy, które zaczęły chodzić już w wieku 10 miesięcy), mogą mieć różnego rodzaju trudności, także w szkole. Trudniej przychodzi im nauka pisania czy rysowania, nie przepadają za wycinaniem, mają problemy z koncentracją czy piszą „jak kura pazurem”.
Mogą też szybko ulegać frustracji i mieć kłopot z usiedzeniem w szkolnej ławce. Czy da się to jakoś „naprawić”? Tak, bo dzięki neuroplastyczności mózgu nawet wiele lat później możemy pracować nad tym, czego nie osiągnęliśmy wcześniej. W końcu przez całe życie nabywamy nowych umiejętności.
🎯 Co możesz robić już teraz?
✅ Codzienne 5–10 minut „chodzenia na czworaka” – wyścigi, tory przeszkód
✅ Zabawy „na brzuchu” – puzzle, rysowanie, układanki
✅ Czołganie się przez tunel, pod stołem, po kocu
✅ Skakanie naprzemienne, wspinanie się na drabinkę
✅ Ruchy naprzemienne ręka–noga, kręcenie się, turlanie
- poleca terapeutka SI Jolanta Grabowska, która na Instagramie prowadzi profil @promosensi.pl
Rodzice oburzeni. Przekonują, że to nieprawda
W komentarzach pod postem rodzice maluchów natychmiast zaczęli przerzucać się argumentami za tym, że wczesne chodzenie nie oznacza wcale tego, że dziecko później zaczyna pisać czy mówić. Przekonują, że w przypadku ich i ich dzieci było zupełnie odwrotnie i w ten sposób każde dziecko można zdiagnozować jako to, które wymaga jakiejś terapii.
