Przemoc rówieśnicza współcześnie może przybierać rozmaite formy. Od tych najmniej aż po najbardziej wyrafinowane. Według statystyk coraz trudniej o dziecko w wieku szkolnym, które ani razu nie spotkało się z przemocą fizyczną, psychiczną, bezpośrednią lub nękaniem on line...
Mali hejterzy potrafią zrobić dużo zła
W związku z tym, że nękanie dzieci przez dzieci może skończyć się tragicznie - wiele mówi się o tym, że należy przeciwdziałać przemocy na wszystkie możliwe sposoby. Zdecydowanie za często do współczesnych rodziców docierają tragiczne informacje o dziecku w wieku ich pociech, które z powodu nękania targnęło się na swoje życie.
Mimo że w Polsce liczba samobójstw dzieci spada - nikt nie ma wątpliwości, że zjawisko przemocy rówieśniczej zatacza coraz szersze kręgi.
Co może zrobić rodzic, kiedy dowiaduje się, że jego dziecko jest sprawcą? Według ekspertów, po pierwsze dobrze przygotować się na rozmowę z dzieckiem.
Psycholodzy zalecają, by dowiedzieć się co się stało, starając się zachowywać spokojnie i bezstronnie.
Zachowanie dziecka może mieć powód, uzasadniony lub nie. Kiedy zrozumiesz „dlaczego”, możesz pomóc im naprawić sposób wyrażania siebie. Powody takiego zachowania - w opowieści dziecka - prawdopodobnie będą koncentrować się na pojedynczym wydarzeniu lub negatywnych cechach ofiary. Mogą one wyglądać mniej więcej tak: „Chciałem tego, co ona ma”. „To była moja kolej”. „On jest irytujący”.
- pisze dr Elisa T. Bronfman na łamach Psychology Today. Uważa też, że bardzo ważna jest tu cierpliwość i zebranie jak największej ilości informacji.
Zrozum, dlaczego twoje dziecko nęka inne dzieci
Do niełatwego zadania, które stoi przed rodzicem małego sprawcy przemocy jest zrozumienie - dlaczego dziecko to robi. To trudne, ponieważ wymaga, by u własnego syna lub córki dostrzec słabości i przyczyny tego, że czuje się niepewnie (co próbuje zmienić za pomocą stosowania przemocy). A także uzmysłowić sobie jakie doświadczenia mogły pchnąć dziecko do stosowania przemocy.
Dr Elisa T. Bronfman i dr Johanna D. Sagarin radzą też by:
- pomóc dziecku zacząć postrzegać ofiarę jako człowieka (czyli kogoś, kto z definicji zasługuje na szacunek - nie chodzi o wywieranie presji, by dziecko czuło wobec ofiary podziw, lekceważenie, litość, a właśnie szacunek);
- nie zgadzać się na żadne agresywne zachowania dziecka w domu ani nie dopuszczać do sytuacji, kiedy inni domownicy muszą dziecku ustąpić dla przysłowiowego świętego spokoju,
- pomóc dziecku zrozumieć, że to co robi nie jest zabawne, a podłe - najlepiej stosując pytania: Czy to, co zrobiłeś, było rozsądne? Czy zrobiłbyś to swojemu przyjacielowi? Czy uznałbyś za zabawne, gdyby ktoś zrobił ci coś takiego? Czy inni uznali to za zabawne? Czy ich strach, ból, zdenerwowanie bawiły cię? Jak sądzisz, co ci, których skrzywdziłeś czują na myśl o tobie?
- pomóc dziecku nauczyć się nie reagować agresją a tzw. zachowaniem zastępczym (żucie gumy, liczenie do 10, odejście na bok).
- pomóc dziecku uczyć się tzw. kompetencji społecznych, zwracając uwagę, że problemy w relacjach z innymi mogą mieć źródło w trudnościach radzenia sobie z emocjami.
Ważną wskazówką może być to, co mówi dziecko wypowiadając się na temat swoich ofiar. Jeśli używa np. słów dotyczących: intelektu, wyglądu, sytuacji materialnej, orientacji seksualnej lub pochodzenia - najczęściej właśnie wskazywany obszar jest źródłem jego własnych lęków i niepewności.
