"Mój syn ma 6 lat i zakłada sukienki swojej siostry. Nie wiem, jak reagować"

Rodziców zwykle nie dziwi, gdy kilkuletnie dziewczynki zakładają sukienki mamy, chcą chodzić w szpilkach czy malować usta. To naturalne, że próbują je naśladować. A co, gdy w damskie ubrania przebiera się... chłopiec?

Spis treści

1. "Mój syn chce chodzić w sukienkach" - czy to normalne?
2. Mój 6-letni syn przebiera się w sukienki swojej siostry. Traktuje to jako zabawę, jednak zdarza się, że chce wyjść przed blok w spódnicy. Jak powinnam się zachować? Czy to normalne, czy z tego wyrośnie?
3. Przebieranie się za dziewczynkę a tożsamość płciowa
4. Czy pozwolić chłopcu wyjść w spódnicy... na dwór?

Kilkuletnia dziewczynka ubrana w sukienkę mamy, krocząca w jej butach na obcasach, z ustami nieumiejętnie pociągniętymi szminką - ten widok wiele osób rozczula. A czy tak samo reagujemy na chłopca przebranego w ubrania mamy? 

Czy to, że chłopiec przebiera się w damskie ubrania musi oznaczać, że z tego nie "wyrośnie" i będzie to robił także wtedy, gdy będzie dorosłym mężczyzną? A może to pierwszy znak, że jego orientacja seksualna nie będzie heteroseksualna?

I co powinnaś zrobić, gdy twój syn chce chodzić w spódnicy? Pozwolić mu na to? Udawać, że w ogóle cię to nie dziwi ani nie obchodzi, a może stanowczo zabronić?

Czytaj także: Wspólna kąpiel. Czy rodzeństwo powinno się kąpać razem?

"Mój syn chce chodzić w sukienkach" - czy to normalne?

Naturalną sprawą u dzieci i pewnym etapem, który jako rodzice możemy zauważyć jest dziecięca fascynacja bohaterami bajek. Tak jak zabawki nie posiadają płci (chłopiec może bawić się lalkami, a nawet warto go do tego zachęcać), tak samo bajki - choć często pełne różu i brokatu, wcale nie są zarezerwowane wyłącznie dla dziewczynek.

Dlatego też często zdarza się (zwłaszcza, gdy chłopiec ma kontakt z dziewczynkami w przedszkolu, szkole czy w domu), że także chłopcy przeżywają fascynacje dziewczęcymi bohaterami bajek. Jeśli syn marzy o byciu Elsą czy księżniczką z bajki o Kopciuszku, zapewne będzie chciał naśladować tę postać. Ich atrybutami zwykle są właśnie sukienki, różdżki, korony, opaski do włosów.

Czy jest w tym coś złego? Absolutnie nie. Tym bardziej, że zwykle taki etap trwa kilka tygodni, a potem mija, a dziecko zaczyna się interesować innymi bohaterami. Jeśli będzie nim Batman czy Spiderman, rodzice oddychają z ulgą. A co, jeśli zastąpi go kolejna Calineczka? Psychologowie radzą, by nie zabraniać tego ani nie zmuszać do zabawy "chłopięcymi" zabawkami.

Polecamy: To jeden z najgorszych błędów wychowawczych. Sprawdź, czy tego nie robisz

Mój 6-letni syn przebiera się w sukienki swojej siostry. Traktuje to jako zabawę, jednak zdarza się, że chce wyjść przed blok w spódnicy. Jak powinnam się zachować? Czy to normalne, czy z tego wyrośnie?

Kilkuletnie dzieci często chcą zakładać ubrania typowe dla przeciwnej płci. O ile dziewczynce raczej nie zabraniamy nosić spodni (choć oczywiście zdarzają się mamy czy babcie z uporem strojące dziewczynki w damskie stroje nawet przed wyjściem na plac zabaw), o tyle sytuacja chłopca chcącego założyć sukienkę odbierana jest w większości inaczej.

Takie pragnienia – szczególnie powtarzalne lub utrzymujące się przez dłuższy czas – wywołują często niepokój i obawy. Czy słusznie? W przeogromnej większości przypadków te pragnienia i zachowania mają krótkotrwały charakter i po kilku dniach czy tygodniach zostają zastąpione innymi. Nie ma w nich nic złego. Przecież chłopiec może chcieć wyglądać jak mama lub ukochana bohaterka jakiejś bajki.

Po 6 roku z reguły tożsamość płciowa staje się ustalona i takie zachowania znikają. Dłużej utrzymują się przy bardzo silnej identyfikacji z matką czy starszą siostrą. Zabranianie takich przebieranek , a szczególnie karanie za nie, jest kompletnie dla dziecka niezrozumiałe i niesprawiedliwe. Chłopca chcącego wyjść na podwórko w spódnicy warto jednak przestrzec przed możliwymi nieprzyjaznymi reakcjami otoczenia (dziś paradoksalnie chyba bardziej prawdopodobnymi niż 10 czy 20 lat temu) i zachęcić do ograniczania takich zabaw do terenu mieszkania.

Czasem zdarza się, że te zachowania są jednym z dziecięcych przejawów transseksualizmu (zespołu dezaprobaty płci) lub homoseksualnej w przyszłości orientacji seksualnej. To niezwykle rzadkie przypadki (transseksualizm np. dotyczy jednej osoby na 20 tys.), na które zresztą rodzice nie mają wpływu. Stosowanie kar nie zmieni przecież sposobu funkcjonowania mózgu. - mówi psycholog dziecięcy Aleksandra Piotrowska.

Przebieranie się za dziewczynkę a tożsamość płciowa

2-letnie lub 3-letnie dzieci nie rozumieją tego, że są chłopcem czy dziewczynkę. Tożsamość płciowa kształtuje się do około 3. roku życia. Co jednak robić, jeśli fascynacja dziewczęcymi ubraniami nie mija z czasem? Jeśli zawsze chłopiec woli (np. w zabawie czy przedstawieniach) odgrywać role damskie, lub wprost mówi, że jest/chce być dziewczynką?

Na pewno nie należy tłumaczyć mu, że musi się zachowywać jak chłopiec, bo jest chłopcem. To nie "załatwi" sprawy. Stała fascynacja odmienną płcią nie musi też być sygnałem, że dziecko będzie osobą transseksualną. Statystycznie jedynie 5 osób na 100 tysięcy to osoby transseksualne.

Jeśli jednak nie wiesz, jak reagować na takie zachowania dziecka, warto skonsultować się z psychologiem lub seksuologiem dziecięcym.

Zobacz także: "Dałam córce na imię Wanessa i na każdym kroku słyszę jaką krzywdę jej wyrządziłam"

Czy pozwolić chłopcu wyjść w spódnicy... na dwór?

Czym innym jest zabawa w dziewczynkę w domowym zaciszu a czym innym jest ubieranie się w sukienki do przedszkola, do sklepu, na spacer. Choć dzieci zwykle nie widzą w swoim zachowaniu niestosowności, czasem warto wytłumaczyć, w jaki sposób może to zostać odebrane przez otoczenie, którego reakcja może nie być tak łagodna, jak domowników.

To naturalne, że chcesz chronić swoje dziecko przed wytykaniem palcami i przykrymi komentarzami, dlatego nie ma nic złego w tym, by spróbować przekonać je, aby na spacer wybrało inny strój. Warto wówczas porozmawiać z synem, dlaczego tak bardzo zależy mu na tym, by z domu wyjść w przebraniu księżniczki. Być może jest to potrzeba zamanifestowania czegoś, którą można zaspokoić w inny sposób. Może też być tak, że chodzi o wzbudzenie uwagi dziewczynek, z którymi np. dziecko woli się bawić.

Może się jednak okazać, że twoje obawy się nie sprawdzą, a jego rówieśnicy stroju nie odbiorą jako czegoś niestosownego. Wiele zależy od wieku dzieci i tego, co wpajają im ich rodzice. Na to jednak nie macie większego wpływu.

Czytaj także: Kiedy pójść z dzieckiem do psychologa, a kiedy do psychiatry i pedagoga?

Beata Jasina-Wojtalak