Spis treści
- Cesarskie cięcie poprzeczne, czyli majtkowe
- Cesarskie cięcie klasyczne, podpępkowe pośrodkowe
- Cesarskie cięcie drogą pochwową
Rodzaje cięć cesarskich wypracowywane były latami. Cesarskie cięcie to bardzo stara metoda i na przestrzeni wieków lekarze wypróbowywali różne sposoby jego wykonywania. Zobacz te, najczęściej stosowane:
Cesarskie cięcie to w uproszczeniu wyjęcie dziecka przez brzuch, gdy nie może ono urodzić się w sposób naturalny. Cesarskie cięcie polega na rozcięciu powłok brzusznych oraz macicy. Cesarkę wykonuje się pod znieczuleniem – zewnątrzoponowym, podpajęczynówkowym lub ogólnym (zwykle, gdy cesarka jest nagła i musi być przeprowadzona jak najszybciej).
Czytaj: Ile można mieć cięć cesarskich?
Cesarskie cięcie poprzeczne, czyli majtkowe
Cięcie poprzeczne, tzw. cięcie majtkowe, to ulubione cięcie kobiet, bo bliznę po nim można ukryć nawet pod bikini. Przebiega bowiem tuż ponad spojeniem łonowym, tuż nad linią włosów łonowych. Jeśli lekarz zna wymiary dziecka, może zaplanować krótkie cięcie nawet zaledwie 10-centymetrowe (gdy noworodek jest mały), ale ma ono najczęściej długość 15 centymetrów.
Mięśnie brzuszne przecięte są poprzecznie, a po ich rozsunięciu również macicę nacina się poprzecznie w jej dolnym odcinku, nad pęcherzem moczowym.
Cięcie poprzeczne ma wiele zalet. Przede wszystkim rana bardzo ładnie się goi, a pozostała po nim blizna jest dyskretna. Poza tym takie cięcie nie wyklucza kolejnego porodu siłami natury. Takie cięcie przeprowadza się zwykle, gdy cesarka jest planowana (np. z powodu nieprawidłowego ułożenia dziecka).
Cięcie poprzeczne może być wykonywane w różnych technikach: Pfannenstiela, Cohena lub Mizgav-Ladach w zależności od tego, jak przebiega pod skórą.
Technikę Cohena uważa się za najprostszą i najkorzystniejszą. Lekarz przy otwarciu powłok jamy brzusznej korzysta głównie z własnych rąk – rozsuwa nimi tkanki, by wydobyć główkę dziecka.
W efekcie lekarz dokonuje tylko trzech nacięć skalpelem – nacina skórę, powięź mięśni brzucha i macicę. Dzięki temu rana szybko się goi, a kobieta łatwej wraca do pełnej sprawności fizycznej.
Czytaj: Standardy opieko okołoporodowej. 10 praw każdej rodzącej
Cesarskie cięcie – połóg po cesarskim cięciu
Cesarskie cięcie klasyczne, podpępkowe pośrodkowe
Cięcie klasyczne, podpępkowe pośrodkowe, to obecnie rzadkość. Nasze mamy właśnie w taki sposób rodziły i niejednokrotnie prezentowały swoim pociechom okazałą, bo na pół brzucha, bliznę jako znak porodu. Cięcie klasyczne jest bowiem pionowe i prowadzi od pępka do spojenia łonowego.
Podstawową zaletą cięcia klasycznego jest możliwość szybkiego wyjęcia dziecka. Niestety, okupione jest obfitszym krwawieniem i trudniejszym gojeniem się rany niż w przypadku cięcia poprzecznego. Poza tym zostawia widoczną ranę na brzuchu. I co istotne, kolejny poród też musi być operacyjny, a cięcie klasyczne przebiega w tym samym miejscu (wycina się starą bliznę).
Takie cięcie przeprowadza się zwykle, gdy operacja jest nagła (np. wystąpiły groźne komplikacje podczas porodu) albo gdy cięcie poprzeczne jest niemożliwe (kobieta ma mięśniaki).
Cesarskie cięcie drogą pochwową
Najtrudniejszym i obarczonym największym ryzykiem, zwłaszcza dla dziecka jest poród przez cesarskie cięcie drogą pochwową (sectio cesarea vaginalis anterior). Tak jak trudno jest je sobie wyobrazić, tak trudno lekarzowi wykonać.
Należy łukowato (rzadko podłużnie) naciąć przednią ścianę pochwy (ściągniętą maksymalnie ku dołowi), odsunąć pęcherz moczowy ku górze, a następnie rozciąć podłużnie przednią ścianę szyjki macicy i dolnego odcinka macicy, by móc dostać się do ujścia zewnętrznego macicy. Poród kończy się wydobyciem dziecka kleszczami lub dłońmi.
Cesarskie cięcie drogą pochwową jest wykonywane bardzo rzadko. Może być konieczne, gdy podczas porodu siłami natury wystąpią nagle komplikacje (np. dziecko traci tętno), a przeprowadzenie klasycznego cesarskiego cięcia jest już niemożliwe, bo np. główka dziecka zstąpiła już w głąb kanału rodnego, a akcja skurczowa macicy zanikła i poród w ogóle nie postępuje.
Wykonanie tego cięcia może być tragiczne dla dziecka, dlatego przyjmuje się, że powinno być one wykonywane w ostateczności, gdy dobro dziecka nie jest już najważniejsza, a zagrożone jest życie matki.
Obecnie cesarskie cięcie pochwowe raczej stosuje się w ciążach niedonoszonych, gdy kobieta rodzi obumarły płód. Ale też są to sytuacje sporadyczne.
Czytaj: Krwawienie po cc: dlaczego i jak długo występuje?
Rozstęp mięśni prostych brzucha po porodzie: przyczyny, objawy i leczenie
Gdy mówimy o cesarskim cięciu pochwowym, pojawia się nazwisko Alfreda Dührssena – niemieckiego położnika, który uznawany jest za jednego z najwybitniejszych propagatorów operacji pochwowych w położnictwie i ginekologii. To on jako pierwszy zaproponował cięcie cesarskie drogą pochwową i to w roku 1896, czyli ponad 100 lat temu!
Wcześniej metodę przetestował na własnych pacjentkach i chwalił się 12 udanymi porodami tą metodą. Co istotne, wszystkie cesarskie cięcia były przeprowadzone w ciążach patologicznych – sześciu z rzucawką ciążową i pozostałych z łożyskiem przodującym i nieprawidłowo zbudowaną miednicą.
Nie minęły trzy lata i nie zaczął się XX wiek, a Dührssen opublikował pracę, w której opisał ponad 200 operacji pochwowych wykonanych w przypadku miomektomii (chirurgiczne usunięcie mięśniaków macicy), ale również ciąż pozamacicznych, wad wrodzonych macicy i podwiązania jajowodów.
