Teatr

Marcin wrócił ze szkoły i strasznie się zezłościł. Ola jego kredkami rysowała dom.

- Zobacz, narysowałam teatr - wołała mała siostrzyczka.
- To jest domek, a nie teatr - powiedział Marcin. - Jak nie będziesz dotykać moich kredek, to zabiorę cię  do teatru.
- Do teatru! Jaki ty jesteś dobry, Marcinku. Zabierzesz mnie, a ja założę tą żółtą sukienkę z falbanką i pojedziemy autobusem. Wezmę wózek dla lalek z Olgierdem. Tylko żebym nie zapomniała o smoczku, bo Olgierd ostatnio bardzo marudzi i ...
- Do teatru nie zabiera się zabawek - poinformował brat. - A w teatrze nie wolno tyle gadać.
- Oj - zmartwiła się Ola.
- Nie wolno też biegać i skakać po fotelach. Trzeba siedzieć cicho, patrzeć i słuchać.
- Eee, to ja nie idę.
- Nie, to nie. Ja idę. Ostatnio występował świetny kot. Miauczał, mruczał i mył się łapkami.
- Wielkie rzeczy. Nasz Kiciuś zawsze tak robi - zauważyła Ola.
- Ale to był bardzo duży kot. Większy ode mnie.
- Lew? To ja się boję!
- Olu, nie byłem w ZOO tylko w teatrze. To był aktor. Człowiek przebrany za kota. A teraz ma być o smoku.
- Kocham przebrane smoki! - krzyknęła Ola. - Idę bez Olgierda.
    W teatrze powitała dzieci uśmiechnięta wróżka. Weszli do sali, pełnej miękkich krzeseł. Brat wziął Olę na kolana. Rozległ się gong i zgasło światło. Przy dźwiękach muzyki rozsunęła się kurtyna i ukazał się czarodziejski las. Śpiewały drzewa, tańczyło słońce, a dobry smok szukał zagubionej nutki, którą chciał podarować słowikowi.

Widzieliście taką bajkę?