Myszoskoczek - domowy gryzoń. Jaka jest jego cena? Jak długo żyje?

Myszoskoczek to gryzoń z charakterystycznymi "kangurzymi" tylnymi nogami, dzięki którym może skakać wysoko i na duże odległości. Myszkoskoczki w naturze żyją na pustyniach i stepach, jednak można je też trzymać w domu. Jednak myszoskoczek domowy wymaga odpowiednich warunków hodowlanych. Sprawdź, jak dbać o myszoskoczka, co może jeść, jak długo żyje myszoskoczek i jaka jest cena tego gryzonia.

Spis treści

1. Myszoskoczek - domowy a dziki
2. Myszoskoczek - hodowla. Jak dbać o myszoskoczki?
3. Myszoskoczek - cena
4. Myszoskoczek - żywienie. Co może jeść?
5. Myszoskoczek - ile żyje?
6. Myszoskoczek - choroby

Myszoskoczek to gryzoń o charakterystycznych długich, tylnych "kangurzych" kończynach, dzięki którym porusza się skokami. Myszoskoczki, zwane suwakami lub gerbilami, ważą niewiele ponad 100 g i mierzą średnio 20 mm, a całkowicie owłosiony ogon stanowi przeważnie 70 proc. długości ciała.

Myszoskoczek - domowy a dziki

Naturalne warunki, w których żyje myszoskoczek dziki, to obszary sawanny, rejony pustynne oraz stepy. Myszoskoczki zamieszkują tereny Środkowego Wschodu oraz Azji Środkowej, Indii, Afryki i nazywane są „szczurami pustynnymi”. Myszoskoczki żyjące w naturze mają umaszczenie w kolorze aguti – brązowo-czarne z białym brzuszkiem. 

Myszoskoczek domowy, wykorzystywany w hodowlach domowych, pochodzi z rodziny myszoskoczków mongloskich (suwaków mongolskich). Pierwszy osobnik został złapany na terenach Mongolii już w 1867 roku.

Myszoskoczki w naturalnym środowisku żyją w dużych grupach – około 20 osobników. Są to zwierzęta stadne, dlatego decydując się na kupno kilku tych gryzoni, nie powinno się hodować ich w pojedynkę.

Myszoskoczki mongolskie (domowe) różnią się od dzikich trybem życia – są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy. Jest to jedyny przypadek z rodziny myszoskoczków.

Gryzonie hodowlane w wyniku mutacji można spotkać jednak w różnych barwach. Najczęściej spotykane, to: złota, srebrna, czarna, ruda, czerwona, kremowa, brązowa.

Myszoskoczek - hodowla. Jak dbać o myszoskoczki?

Myszoskoczki są ruchliwymi gryzoniami. Uwielbiają kopać nory (żyjące dziko myszoskoczki potrafią wykopać norę o głębokości nawet 150 cm!) oraz wspinać się.

Z tego względu lepszym rozwiązaniem dla myszoskoczka jest klatka, gdyż gryzoń będzie mógł wspinać się po jej szczebelkach. Klatka nie powinna być zbyt mała, ponieważ myszoskoczki potrzebują miejsca, aby zaspokoić codzienną dawkę ruchu.

W wyposażeniu klatki nie może zabraknąć drabinek, konarów, pięterek – wszystko po to, by myszoskoczek nie nudził się i mógł wypełnić sobie czas akrobacjami.

Nieodłącznym elementem klatki jest także kołowrotek. Myszoskoczki, podobnie jak chomiki, uwielbiają biegać i chętnie korzystają z karuzel i kołowrotków.

Aby zapewnić gryzoniowi odrobinę intymności, warto również zakupić drewniany domek, do którego będzie mógł się schować.

Myszoskoczki, podobnie jak szynszyle, uwielbiają zażywać kąpieli piaskowych. Z tego względu kilka razy w tygodniu należy umieszczać w klatce szklany pojemniczek (najlepiej kulę) ze specjalnie przeznaczonym do tego suchym piaskiem lub pyłem.

Ważnym elementem wyposażenia klatki jest także podłoże. Myszoskoczki bardzo lubią kopać, zatem potrzebują dość grubej wyściółki. W związku z tym klatka powinna mieć w miarę możliwości wysoką kuwetę.

Najlepszą wyściółką dla myszoskoczka są duże trociny lub specjalny granulat albo żwirek (ważne, aby był niepylący!). Niewskazane jest wysypywanie drobnych wiórek oraz samego siana. Niewielka ilość siana przyda się jednak do zbudowania przez gryzonia gniazda.

Należy pamiętać, że myszoskoczki bardzo lubią gryźć różnego rodzaju zabawki, domki, konary itp., ponieważ ich zęby stale rosną i muszą je ścierać. W związku z tym w klatce nie powinno być plastikowego wyposażenia.

Kawałeczki rozgryzionego plastiku mogą zostać przez gryzonie połknięte, czego skutki mogą być tragicznie. Z tego względu wyposażenie klatki powinno być drewniane, a miseczki oraz poidło – szklane lub ceramiczne.

Zobacz galerię 8 zdjęć

Myszoskoczek - żywienie. Co może jeść?

Podstawowym składnikiem diety myszoskoczka jest ziarno (pszenicy, żyta, owsa). Najlepiej kupować specjalne mieszkanki w sklepach zoologicznych.

Posiłki myszoskoczków można urozmaicić różnego rodzaju dodatkami w postaci owoców i warzyw, takich jak, np. jabłko, marchewka, kalafior, sałata, brokuły, buraki, seler, pietruszka, kalarepa.

Przysmakiem myszoskoczków jest również trawa, siano oraz różnego rodzaju zioła. Od czasu do czasu można im podawać także kawałeczki żółtego sera lub ugotowanego jajka.

W klatce myszkoczków należy wieszać kolby, gałązki wierzby lub brzozy, aby gryzonie mogły je gryźć i ścierać sobie ząbki.

Myszoskoczom należy podawać karmę przeznaczoną tylko dla nich. Nie można podawać im karmy przeznaczonej dla innych gryzoni (królików, świnek morskich itd.). Karma dla myszoskoczków zawiera odpowiednią dla nich ilość cukru (gryzonie te nie mogą jeść go w zbyt dużych ilościach).

Myszoskoczkom nie można podawać cebuli, surowych ziemniaków, surowej fasoli, liści pomidorów, rabarbaru.

Myszoskoczki uwielbiają ziarna słonecznika, jednakże w zbyt dużych ilościach mogą im one zaszkodzić, ze względu na zbyt dużą zawartość tłuszczu.

Myszoskoczki z reguły niewiele piją, jednak powinny mieć stały dostęp do świeżej wody. Nie można zatem zapomnieć o umieszczeniu w ich klatce poidła.

Myszoskoczek - choroby

Choć myszoskoczki są stosunkowo odpornymi gryzoniami, zdarza się, że mogą zachorować. Najczęściej jest to robaczyca (czyli zakażenie pasożytami: świerzbowiec, pchły, wszy, kleszcze, roztocza), grzybica, drobne skaleczenia, przerost zębów, przerost pazurów, zatwardzenie, biegunka, infekcje oczu oraz nosa, a także przeziębienie, którym gryzoń może zarazić się od człowieka.

Zdarzają się także poważniejsze infekcje, takie jak: zapalenie mózgu, udar mózgu, padaczka oraz rak gruczołu zapachowego.

Najczęstszymi mechanicznymi urazami jest złamanie kończyn lub utrata ogona. Myszoskoczków nie powinno się łapać za ogon, gdyż jest on bardzo delikatną częścią ciała gryzonia, przedłużeniem jego kręgosłupa.

Należy bacznie obserwować swojego pupila, a w przypadku niepokojących zachowań, niezwłocznie skontaktować się z weterynarzem.

Weronika Rumińska